Τον Οκτώβριο του 2015 σε συνέντευξη με θέμα τον σεξισμό στο Hollywood, η τριπλά βραβευμένη με Οσκαρ ηθοποιός Meryl Streep δηλώνει πως δεν είναι φεμινίστρια. «Είμαι ανθρωπίστρια. Πιστεύω στις καλές ισορροπίες». Η απάντηση της γεννά ένα κύμα αρνητικών σχολιασμών από θαυμαστές και media, σχετικά με το κατά πόσο διαχωρίζεται ο φεμινισμός από τον ανθρωπισμό. Όλα τα παραπάνω κατ΄εμέ, δείχνουν το στίγμα που φέρει (και) στις μέρες μας ο φεμινιστικός ακτιβισμός. Στίγμα εξαιτίας της σκόπιμης και μεθοδευμένης εννοιολογικής διαστρεύλωσης του όρου και της κυριάρχησης της λανθασμένης άποψης ότι ο φεμινισμός ισούται με ανάκτηση και επιβολή γυναικείας εξουσίας σε βάρος των ανδρών, σε όλους τους τομείς της συναισθηματικής και κοινωνικής ζωής.
Αυτό το σκεπτικό, ουσιαστικά, αντιβαίνει στην όλη ιδέα του κινήματος. Το αρχέτυπο της μίσανδρης φεμινίστριας είναι πατριαρχικό κατασκεύασμα, που εντοπίζεται ήδη από τον 19ο αιώνα, ως αντίδραση κύμα φεμινισμού. Οι πρώτες ακτιβίστριες του κινήματος, με αίτημα το δικαίωμα ψήφου κι εκπαίδευσης, αντιμετωπίζονται από τον Τύπο, τις αρχές και τις κυβερνήσεις της εποχής άκρως χλευαστικά (και σε πολλές περιπτώσεις βίαια και επιθετικά), εμμένοντας στην παρουσίαση της εικόνας της φεμινίστριας ως άσχημη, ανδρογυναίκα, γεροντοκόρης, όπως μαρτυρούν γελοιογραφίες. Κι έτσι γεννιέται το στερεότυπο, το οποίο σίγουρα ευθύνεται για την παρερμηνεία του όρου και της στοχοθεσίας του κινήματος. Αυτό, εν μέρει, αιτιολογεί τον φόβο και τους δισταγμούς ορισμένων γυναικών (κι όχι μόνο) να αυτοπροσδιοριστούν ως φεμινίστριες.
Ένας άλλος παράγοντας που ενισχύει την άγνοια όσον αφορά το έμφυλο ζήτημα είναι σίγουρα η εκπαίδευση. Η έλλειψη παιδείας όσον αφορά έννοιες όπως ο φεμινισμός είναι απλά τραγική! Η ιστορική αναφορά περί του κινήματος αυτού στα σχολεία, ξεκινά και τελειώνει με τις σουφραζέτες και το δικαίωμα ψήφου. Μετά από αυτό το χάος, μετά από αυτό το τίποτα. Λογικό, λοιπόν, είναι όταν ταυτίζεται βλακωδώς ο φεμινισμός αποκλειστικά με την διεκδίκηση δικαιώματος ψήφου, ο όρος να θεωρηθεί σταδιακά ξεπερασμένο και να γεννηθεί το ερώτημα «Τότε τι τον χρειαζόμαστε σήμερα τον φεμινισμό;». Το δε χειρότερο, είναι όταν κάποιος εκπαιδευτικός βιάζεται να τονίσει ότι πιστεύει στην ισότητα των φύλων, αλλά προς Θεού, δεν είναι φεμινιστής. Σαν να λέμε «αγαπώ τα ζώα και θέλω μην κινδυνεύουν, αλλά δεν είμαι φιλόζωος». Στο ίδιο πλαίσιο, άλλοι καθηγητές, όταν έμπαιναν σε διαδικασία αξιολόγησης του φεμινισμού ανέφεραν ότι «ο φεμινισμός είναι χρήσιμος, αρκεί να μη φτάνει σε ακρότητες», δαιμονοποιώντας εξολοκλήρου τον μαχητικό χαρακτήρα του κινήματος.
Δεν είναι περίεργο ότι ποτέ δε θα έλεγε κανείς κάτι αντίστοιχο για άλλα ουμανιστικά κινήματα, π.χ. «μην είσαι φανατικά ειρηνιστής ή φανατικά αντιρατσιστής». Αυτό δείχνει, ξεκάθαρη άγνοια της πραγματικής έννοιας του όρου και διατήρηση ισχυρών στερεοτύπων. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα: ο φεμινισμός δεν ασχολείται αποκλειστικά με το δικαίωμα στην ψήφο, στην ακαδημαϊκή μόρφωση, στην μισθωτή εργασία ή στο να φοράμε μίνι φούστες και παντελόνια. Αυτές δεν αποτελούν παρά εκφάνσεις του. Το φεμινιστικό κίνημα ασχολείται με την εξάλιψη της φυλετικής ανισότητας σε παγκόσμιο επίπεδο, την καταπολέμηση της σεξιστικής βίας, τη μελέτη έμφυλων ζητημάτων όπως τα στερεότυπα, το κοινωνικό και βιολογικό φύλο, καθώς και την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών σε πατριαρχικές κοινωνίες. Όσο η φυλετική ανισότητα κυριαρχεί εκεί έξω σε όλα τα επίπεδα της ζωής, τόσο ο φεμινισμός θα εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή και στο λεξιλόγιό μας.
