Κάθε φορά που ξεστομίζεις τη συγκεκριμένη φράση το πρόσωπό σου αλλάζει 50 αποχρώσεις του ροζ. Η ανάσα σου επιταχύνεται, ενώ ο φόβος της κοροϊδίας σε διακατέχει. Δεν ήταν σκοπός σου να το αναφέρεις, απλά προέκυψε πάνω στην κουβέντα. «Εμ, ναι. Μένω ακόμα με τους γονείς μου.». Η παρέα συνεχίζει κανονικά τη συζήτηση, αλλά εσύ θεωρείς ότι όλοι σκέφτονται το πόσο μαμόθρεφτο, κακομαθημένο και ανώριμο είσαι. Γιατί ακόμα θεωρείται taboo μια κατάσταση που δεν έχουμε επιλέξει για τα ενήλικά μας χρόνια, αλλά κι αν επιλέγαμε τι σε μέλει ο κόσμος τι θα πει;
Στις παρέες συνήθως υπάρχουν και οι τυπάδες που κάπως προέκυψε και ζουν μόνοι τους. Είτε λόγω σπουδών σε άλλη πόλη, είτε επέλεξαν την ανεξαρτησία τους με όποιο κόστος, είτε είναι αρκετά κωλόφαρδοι και βρέθηκε κάποιο σπίτι, so why not? Έρχεσαι κι εσύ ο ταπεινός, που μυρίζεις μαλακτικό μαμάς από πάνω μέχρι κάτω και αρχίζεις να συναγωνίζεσαι. Στο δικό τους μυαλό (αλλά και στο δικό σου, μην κρύβεσαι) είσαι λιγότερο ανεξάρτητος, έχεις λιγότερες ελευθερίες, δεν έχεις τον δικό σου προσωπικό χώρο και κάποιες φορές το σπίτι σου φαντάζει τρελοκομείο.
Όχι, δεν μπορώ να πω ότι είναι και το ιδανικό στη δεκαετία των 20 να είμαι ακόμα στο δωμάτιο των παιδικών μου χρόνων, ειδικά όταν η σκέψη-εφιάλτης ότι οι γονείς μου ήρθαν Αθήνα και έμεναν μόνοι τους από τα 17 τους συνεχίζει να με στοιχειώνει. Εγώ στα 17 έπαιρνα ύφος κουταβιού και νιαούριζα «Μπαμπάάάάάάά! Θα έρθεις να με πάρεις με το αμάξι από εκεί γιατί τα μέσα σταματούν νωρίς;» ή «Μαμάάάά, μου έπλυνες το λευκό μπλουζάκι που σου ζήτησα;», ενώ εκείνοι πλήρωναν λογαριασμούς, δούλευαν και για τους παππούδες μου η φροντίδα σταμάτησε εκεί (μεταξύ μας, ακόμα νιαουρίζω τις ατάκες αυτές).
Αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Μπορεί να με παίρνουν ακόμα ανα 2 ώρες τηλέφωνο να δουν τι κάνω, να με βάζουν να καθαρίζω όποτε θέλουν τον χώρο μου ενώ είναι Ο ΧΩΡΟΣ ΜΟΥ, να ανοίγουν την πόρτα του δωματίου μου ενώ εγώ μπορεί να «Netflix and Chill» επειδή άκουσαν κάποιο θόρυβο απ΄έξω, το επικριτικό βλέμμα της μάνας μου να με κάνει να νιώθω 5χρονο ή και το χειρότερο: όταν βγαίνω είμαι όλη μέρα έξω, αλλά όταν μένω μέσα σαπίζω και δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου. Όλα αυτά είναι μέσα στο πλάνο.
Δεν με χαλάει όμως. Γιατί ξέρω ότι όσο κουραστική μέρα και να είχα θα έρθω σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους που αισθάνομαι άνετα μαζί τους και όχι σε 4 άδειους τοίχους. Ξέρω ότι μπορώ να γκρηνιάζω ώρες στη μάνα μου, χωρίς να με πει γκρηνιάρα γκόμενα ή να ζητήσω χαρτζιλίκι από τον μπαμπά μου χωρίς να με κατηγορήσει ότι του τρώω τα λεφτά (κι ας το κάνω). Θα βρω φαγητό ό,τι κι αν γίνει, ακόμα και μπάμπιες ρε φίλε, σε χαλάει; Θα μυρίζω μαλακτικό αγριοτριανταφυλλιάς κάθε μέρα και θα νιώθω ασφάλεια no matter what.
Και όχι η ανεξαρτησία μου, η ελευθερία μου και η προσωπική μου ζωή δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Δεν είναι κάτι που έχω επιλέξει άμεσα, αλλά οι συνθήκες με έχουν βάλει στην κατάσταση αυτή. Αν είχα την επιλογή θα είχα φύγει ήδη, όχι για να νιώσω εγώ καλά (φυσικά και για αυτό), αλλά και για να τους απαλλάξω από το επιπλέον βάρος ενός ενήλικα. Αλλά ξέρω ότι ακόμα και τότε τίποτα δεν θα άλλαζε. Πάντα θα γυρνούσα δίπλα τους, να μυρίζω την αγκαλιά της μάνας μου, να φάω τις άθλιες μπάμιες της και να τους πω πόσο πολύ μου έλειψαν.
