«Έχεις αλλάξει…», μια φράση που κυμαίνεται σε αποκλειστικά υποκειμενικές απόψεις. Ταλαντεύεται μεταξύ ποικίλων συναισθημάτων, άλλοτε θετικών και άλλοτε αρνητικών. Είναι μια φράση που προδίδει την φύση των πράξεων μας, την προέλευση εκείνων. Τρεις εκφάνσεις συνοδεύουν μία τέτοιου είδους παραδοχή: η θετική και η αρνητική που συνυπάρχουν με θαυμασμό και ζήλεια αντίστοιχα, και η ένδειξη αυτογνωσίας.
Αρχικά, ας σταθούμε στην αρνητική που αντιπροσωπεύει άτομα κακοπροαίρετα και ζηλόφθονα. Πιθανότατα, κάποιος γνωστός που θα σταθεί εντυπωσιασμένος και θα ξεσπάσει ξεστομίζοντας κάτι τέτοιο μπορεί να εντάσσεται στους κύκλους εκείνων που κάποτε εκμεταλλεύονταν αλλήλους. Άνθρωποι τοξικοί που είχαν συνηθίσει να σε χειρίζονται σαν μαριονέτα, ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με κάτι αυτόβουλο. Κάποιον ο οποίος πλέον δεν κρέμεται από εκείνο το υποτιθέμενο δέος και δεν οραματίζεται τον άλλον σαν το ιδανικό πρότυπο. Απλά γνωρίζει τον εαυτό του και διεκδικεί την εξέλιξη αυτού μέρα με την μέρα. Τον διεκδικεί μέρα με την μέρα.
Όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα που δέχεται κάποιος μέσα από στενούς κύκλους ισοδυναμεί με κινητήρια δύναμη για προσπάθεια. Προσπάθεια αδιάλειπτη και συνεχή, με στόχο την επιβεβαίωση από εκείνους. Πολλές φορές, όταν άνθρωπος δέχεται θετικά πρόσημα στην δουλειά και στους μικρούς στόχους που επιτυγχάνει αποδίδει καλύτερα στην συνέχεια. Φαντάζεται τον εαυτό ικανό να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά καταστάσεις. Ίσως να υπερεκτιμά τις δυνατότητές του, αλλά πάντα μια δόση αυτοπεποίθησης παραπάνω διαγράφεται διαφορετικά στο πρόσωπό μας. Μας καθρεφτίζει ζωντανούς και απαλύνει κάθε «περιττή» έγνοια που μας αναλώνει.
Τέλος, δεν αποκλείεται αυτή η φράση να αποτελεί παραδοχή-ένδειξη αυτογνωσίας. Μερικές από τις λίγες φορές που επιχειρούμε μια παρόμοια επαφή με τον εαυτό μας, μπορούμε να διαπιστώσουμε πόσο καλά ξέρουμε τον εαυτό μας. Αν τον γνωρίζουμε τελικά και αν όντως μέχρι εκεί φτάνουν τα όρια μας ή μπορούμε και παραπάνω. Σίγουρα η εξέλιξη για τον καθένα μας είναι η φυσική συνέχεια. Το θέμα είναι πότε γίνεται αντιληπτή από εμάς, και καλό θα ήταν να γίνει πρώτα από εμάς και να είναι αχρείαστη η οποιαδήποτε επιβεβαίωση.
Καλύτερα να κινητοποιείται κανείς μέσα από τα δικά του συμπεράσματα, γιατί έτσι εναρμονίζεται με το «εγώ» του. Η αλλαγή μας είναι εκείνη η μετάβαση που συνεχώς ψάχνουμε και που βρίσκεται συχνά ψηλά στην λίστα προτεραιοτήτων μας, έστω και υποσυνείδητα. Και σίγουρα, πάντα θα θέλουμε το παραπάνω πιστεύοντας ότι κάποια μέρα θα αγγίξουμε το τέλειο. Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερό μας λάθος…
