Ο Αύγουστος και το καλοκαίρι χαιρετούν τα τελευταία τους ηλιοβασιλέματα και οι θερινοί εραστές του πασχίζουν μια ύστατη φορά για το μαύρισμά τους. Από τη μια η ζέστη, από την άλλη η φανερή σύνδεση με το φθινόπωρο, ο κόσμος έχει αρχίσει να τα παίζει. Σε μια στάση του Κόκκινου Μύλου, ένας επιβάτης εναγωνιωδώς ρωτάει ποιο λεωφορείο περιμένουμε σε στάση που περνάει μόνο ένα λεωφορείο.
– Μήπως πέρασες το 740;
– Όχι, δεν ήρθε ακόμα.
– Εννοείτε πως δεν πέρασε;
– Όχι, όχι.
Το λεωφορείο φτάνει κι ο επιβάτης ταράζεται.
-Αυτό είναι το 740; Μήπως είναι και το 720, το 728, το 60;
Αφού πείθεται πως είναι το σωστό λεωφορείο επιβιβάζεται. Κι αρχίζει να ρωτά τον οδηγό τα ίδια.
– Είναι το 740; Βοήθα με, γιατί δεν είμαι σίγουρος. Είναι το 740 που ξεκινά από το Ολυμπιακό Χωριό και πάει Αχαρνές και Αγία Άννα.
Αφου λοιπόν πείστηκε, πατάει το κουμπί και κατεβαίνει, λέγοντας πως θα περιμένει το 740.
