Ξαπλωμένη στην πλαζ ένα ωραίο καλοκαιρινό πρωινό, καταράστηκα την ώρα και τη στιγμή που έκατσα σε μπροστινή ξαπλώστρα. Ο λόγος; Η παρέα που βρισκόταν από πίσω μου. Οι εν λόγω 40 plus κυρίες φώναζαν αστεϊσμούς με αποκλειστικό περιεχόμενο τις σεξουαλικές διεργασίες με τον πιο χυδαίο τρόπο. Φανταστείτε κάτι στο στυλ των ηθοποιών που πραγματοποιούν επιθεώρηση και έχουν στερέψει από υγιή αστεία, με αποτέλεσμα να στρέφονται στα μόρια των δύο φύλων για να επιβεβαιώσουν τον τίτλο της «κωμικής παράστασης» στην οποία συμμετέχουν.
Και μετά χτύπησαν σαν αστραπή το ηλιοκαμένο κεφάλι μου, άγριες θύμησες από την εποχή όπου οι εκάστοτε καθηγητές Βιολογίας προσπαθούσαν να μας παράσχουν κάτι σαν ανατομία, οιονεί σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μέσω του Αναπαραγωγικού Συστήματος. Στρέφοντας, λοιπόν, το κεφάλι το μόνο που έβλεπες ήταν πρόσωπα κόκκινα, να χαμογελούν πονηρά και να σιγομουρμουρίζουν σαν να πρόκειται για κάποιο κρατικό μυστικό που ωστόσο όλοι γνωρίζουν. Ταμπού με άλλα λόγια το ζήτημα τούτο. Κάτι για το οποίο είτε θα πρέπει να ντρεπόμαστε, είτε να δείχνουμε ότι τα γνωρίζουμε όλα βασιζόμενοι σε ταινίες συγκεκριμένου χρώματος ή σ΄αυτά που λέει ο φίλος φίλου. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να μιλήσουμε επιστημονικά για το πιο φυσικό και όμορφο πράγμα της ανθρώπινης υπόστασης, κοιτάζουμε αλλού ή μασάμε τα λόγια μας.
Αλλά είναι ιδιαίτερα εύκολο να εκτοξεύομε χοντράδες με επίκεντρο το συγκεκριμένο θέμα, καθιστώντας το έτσι ένα ζητούμενο που ταιριάζει μόνο σε χιουμοριστικό context. Όταν όμως ερχόμαστε μπροστά σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και μας απασχολεί αυτή η νέα ζωή που μόλις δημιουργήσαμε ή διαβάζουμε τα αρχικά HIV στις αιματολογικές μας, σβήνουμε κάθε ίχνος χαμόγελου και νιώθουμε μπουνιές στο στομάχι.
Βλέπετε η ελλιπής σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στην Ελλάδα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τις παραπάνω περιπτώσεις. Θα μου πείτε ο βασικός στόχος στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα είναι να γνωρίζουμε τα πάντα για τους Μιγαδικούς και τον Αριστοτέλη, αλλά τίποτα για την πρακτική, καθημερινή ζωή. Εξού και η απουσία κυκλοφοριακής αγωγής και τα επακόλουθα ατυχήματα. Πάραυτα, εμείς στην Έκθεση της Τρίτης Λυκείου λέγαμε ότι η υπερεξειδίκευση ζημιώνει, καθώς μας παρέχει μονομερείς γνώσεις. Συμφωνώ και με τα Μαθηματικά και με τα Αρχαία. Απλώς θα προτιμούσα να γνωρίζω τι γίνεται στο σώμα μου επιστημονικά και με τη σοβαρότητα που επιδεικνύουμε όταν αγγίζουμε θέματα όπως ο καρκίνος.
Γιατί οι εναλλακτικές που έχω εν απουσία τέτοιας αγωγής είναι οι εμπειρίες φίλων –με άλλα λόγια σπασμένο τηλέφωνο με έντονη γεύση σάλτσας και κομπασμού – και ταινίες οι οποίες αγγίζουν το θέμα με βάση την οπτική του σκηνοθέτη. Πότε χοντροκομμένα και πότε γλυκανάλατα. Ασφάλεια και αντικειμενικότητα ωστόσο πουθενά.
Κι έτσι, ονειρευόμουν ότι σε ένα ιδεατό σύμπαν – το οποίο μπορεί να πλησιάζουν κάποια σχολεία του εξωτερικού – τα παιδιά θα μάθαιναν γιατί αλλάζουν κατά την περίοδο της εφηβείας και τι πραγματικά συμβαίνει όταν δύο άτομα αντίθετου φύλου ολοκληρώνουν. Ίσως να επισκεπτόταν και κάποιος γιατρός το σχολείο για τυχόν απορίες, κάποιος αφροδισιολόγος για παράδειγμα. Και έτσι τα προφυλακτικά θα είχαν μεγαλύτερη απήχηση και η προστασία θα ήταν πιο σίγουρη.
Αλλά δυστυχώς φοβάμαι ότι το well-being των μαθητών δεν έχει την αίγλη που προσφέρουν στις κλινικές οι off-the-record εκτρώσεις. Και έτσι θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, όπως η Ελένη Βακαλό στο «Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος»: Αρχή παραμυθιού, καλημέρα σας…
