Δεν ξέρω αν φταίνε οι καιροί που ζούμε, όπως λένε συνήθως, αλλά μέρα τη μέρα οι άνθρωποι αποκαλύπτουν πόσο δεν είναι άνθρωποι. Πριν μερικές εβδομάδες, ένα ηχητικό μήνυμα στον σταθμό Μοναστηράκι, έλεγε πως το δρομολόγιο δεν πηγαίνει μέχρι τον σταθμό Ομονοίας, γιατί έγινε μια αυτοκτονία. Κάποιος βιαζόταν να πάρει το τρένο, το οποίο απομακρυνόταν και εκείνος αποφάσισε να το προλάβει πηδώντας προς το μισάνοιχτο παράθυρο. Όπως ήταν φυσικό, δεν κατάφερε να μπει μέσα κι έπεσε στις ράγες του τρένου με αποτέλεσμα να πεθάνει από ηλεκτροπληξία. Επιβάτες που δεν ήταν παρόντες του συμβάντος, και περίμεναν το τρένο από Μοναστηράκι, συγχυσμένοι από την αναμονή έλεγαν «Καλά τώρα βρήκε να συμβεί αυτό; Που θέλω να πάω σπίτι;», «Οι κωλοσυγκοινωνίες του, πάντα αργούν», «Δεν πιστεύω τι μου συμβαίνει απόψε;», «Ο φουκαράς! Το τρένο τον έφαγε. Εμείς φταίμε τώρα να σταματήσουμε να πληρώνουμε τις κάρτες μας;».
(Φτάνοντας σπίτι, απορώ στην επόμενη είδηση αυτοκτονίας, θα έχουμε γίνει ακόμα πιο σκληρόπετσοι;)
