By
Posted on
Σ’ ένα σταθμό πολλοί περιμένουν το τρένο, σε μία στάση πολλοί περιμένουν το λεωφορείο.
Απόψε δύο παλιοί γνώριμοι περίμεναν το λεωφορείο (οκ, ο ένας ήμουν εγώ) χωρίς να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο και ταυτόχρονα κοιτάζοντας ακατάπαυστα προς τον άλλο. Εγώ στεκόμουν με ακουστικά προσποιούμενος ότι ακούω μουσική (είχε τελειώσει η μπαταρία στο κινητό). Όταν ήρθε το λεωφορείο, βρήκα έναν παλιό συνάδελφο με τον οποίο ήθελα να μιλήσω. Βλέποντας πως μπορώ να πιάσω διάλογο, ο παλιός γνώριμος πετάγεται και λέει «Ωχ! Εσύ είσαι; Πώς πάει η σχολή;». Γυρίζω με το πιο ξινό μου ύφος και απαντώ «Ναι εγώ είμαι! Η σχολή, ναι, υπάρχει ακόμα!» και ξαναπιάνω κουβέντα με τον συνάδελφο.
Ήταν η σειρά του να βάλει ακουστικά στ’ αυτιά.
