Αν από τώρα έχω τη φοβία ότι θα συναντήσω κάποιο πρόσωπο στο δρόμο τυχαία και δεν θα ξέρω πώς να φερθώ, πιο μετά τι θα γίνει; Είναι από εκείνες τις σκέψεις που κάνεις λίγες στιγμές πριν αποκοιμηθείς ή την ώρα του ντουζ λίγο πριν τραγουδήσεις Μάκη Δημάκη και λίγο μετά τη συνέντευξη στη Ellen DeGeneres.
Δεν είσαι εσύ που δεν συμπάθησα ποτέ στο σχολείο, δεν είσαι εκείνος ο συμφοιτητής που ποτέ δεν μοιράζεται τις σημειώσεις του, δεν είσαι αυτός που μου είχε σερβίρει την πρώτη μου χυλόπιτα, ούτε η φίλη μιας φίλης που ποτέ δεν γούσταρα ή ένας από τους αναγκαστικά-σε-ανέχομαι συγγενείς μου. Εσύ ανήκεις στην καταραμένη αυτή κατηγορία, που όχι άρθρα έχουν αφιερωθεί, αλλά ολόκληρα βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, έρευνες, τραγούδια, ταινίες, ακόμα και ποιηματάκια πίσω από ημερολόγια. Ανήκεις στην ομάδα των ανεπιθύμητων επιθυμητών ανθρώπων που ο καθένας έχει στη ζωή του. Φαντάσου κι εγώ είμαι ένας από αυτούς για εσένα. Ανήκουμε, λοιπόν, στην φάρα των ΠΡΩΗΝ.
Οι πρόβες για μια τέτοια συνάντηση διαρκούν ώρες ολόκληρες στο μυαλό μου. Νοητές συζητήσεις σχηματίζονται στο μυαλό μου, καλύπτοντας κάθε πιθανό σενάριο. Ποιες είναι οι πιθανότητες να ξανασυναντηθούμε; Πώς θα αντιδρούσα; Θα έλεγα τα σωστά ή τα λάθος πράγματα; Και το πιο σημαντικό από όλα: Τι θα έκανες εσύ αν με συναντούσες;
Αν σε συναντούσα θα ξεσπούσα. Κι ας έχει περάσει καιρός, κι ας μην έχω κανένα δικαίωμα να είμαι θυμωμένη πια. Είναι μια ευκαιρία πλέον που κάθε έντονο συναίσθημα έχει εξασθενίσει να σου πω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι στο μυαλό μου, χωρίς να φοβάμαι μην σε πληγώσω. Να σου εκφράσω το πόσο πολύ με τσαλάκωσες, πόσο εκτός εαυτού είχα βγει μετά από εσένα, όλα όσα με ενοχλούσαν πάνω σου αλλά υποχωρούσα για να μην σε χάσω και στην τελική το πόσο μαλάκας είσαι που με παράτησες, γιατί ποιος παρατάει ένα πλάσμα σαν εμένα. Έπειτα θα έπαιρνα μια βαθιά ανάσα ανανέωσης και θα γυρνούσα πλάτη – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στο παρελθόν.
Αν σε συναντούσα θα σου έλεγα πόσο πολύ μου λείπεις. Πόσο μου λείπει η φωνή σου στο τηλέφωνο, τα ηλίθια αστεία που είχαμε δημιουργήσει και γελούσαμε τα δυο μας, οι ατελείωτες βόλτες μας χωρίς προορισμό, το φαΐ μέχρι σκασμού στον καναπέ σου και τη δήλωση ότι θα κάνω δίαιτα μετά, τους ατελείωτους τσακωμούς όταν με νικούσες σε κάποιο παιχνίδι, τους γείτονες σου και τα χτυπήματα στον τοίχο κάθε φορά που το κάναμε. Όλα αυτά που μπορεί να ξαναζήσουμε με άλλους, αλλά πάντα θα ξέρουμε ότι τα περάσαμε μαζί για πρώτη φορά.
Αν σε συναντούσα θα σε χαιρετούσα σαν κάποιο παλιόφιλο. Ό,τι χειρότερο, αλλά ότι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Γιατί φίλοι δεν ήμασταν, ούτε θα γίνουμε. Μας έχουμε δει γυμνούς for fuck’s sake. Κάποτε μας ένωναν πολλά, πλεόν τίποτα. Δεν θα χαρώ, γιατί έχω να θυμάμαι τις άσχημες στιγμές μας. Ούτε θα στεναχωρηθώ, γιατί θυμάμαι και τις όμορφες. Ίσως η ουδετερότητα είναι η καλύτερη λύση για την αμηχανία που θα αισθανθούμε. Το σίγουρο είναι ότι όσες φορές τύχει και συναντηθούμε στο μέλλον η αμηχανία θα είναι το μόνο πράγμα που θα μας ενώνει, όταν κάποτε ήσουν το πιο οικείο άτομο στη ζωή μου.
