Έφτασε κιόλας Σάββατο. Ούτε που ξέρω πόσες μέρες έχουν περάσει από τότε που έχω να σε δω. Αν είναι μέρες και δεν είναι βδομάδες, μήνες, ούτε και εγω ξέρω τι…
Είναι δύσκολο να λες το αντίο.
Αν καταφέρεις τελικά να το πεις ποτέ. Πώς αποχωρίζεσαι από κάτι που το θες όσο τίποτα; Πώς επιλέγεις να πάρεις έναν άλλο δρόμο ακόμα και αν δε σου αρέσει;
Είναι όλα μαθήματα της ζωής που δυστυχώς δε θα τα μάθαινα αν δεν περνούσα και εγώ αυτό το μονοπάτι. Αν δεν ερχόταν η στιγμή που δε θα έβλεπα πλέον το όνομά σου να φωτίζει στην οθόνη του κινητού μου, που δε θα περνούσα βράδια ατελείωτα στην αγκαλιά σου, που δε θα ήσουν εκεί για εμένα.
Έχασα πολύ χρόνο πιστεύοντας ότι κάτι θα αλλάξει, ότι ξαφνικά, έστω και την τελευταία στιγμή, θα γυρίσεις. Ότι όλα ήταν ένα όνειρο. Ότι δεν έφυγες έτσι. Ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να περνάω αυτό το μαρτύριο κάθε βράδυ. Ότι δεν με άφησες με ατελείωτα «γιατί». Ότι για άλλη μια φορά έκανα λάθος μαζί σου.
Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Και εγώ πρέπει να ζήσω με αυτό. Πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να προχωρήσω τη ζωή μου. Τη ζωή χωρίς εσένα. Τη νέα μου ζωή.
Το ξέρω ότι δε θα είναι εύκολο, αλλά μπορώ να το κάνω. Το οφείλω στον εαυτό μου. Οφείλω έστω να προσπαθήσω. Γιατί μου αξίζει κάτι καλύτερο. Τ’ακούς; Φεύγω, δε θα σε περιμένω άλλο.
Είναι Σάββατο βράδυ, και εγώ δε σε χρειάζομαι πια…
