Φημολογείται ότι κάθε δράση συνοδεύεται από μία αντίδραση. Ότι κάθε προσφορά έχει και μία ανταπόδοση. Ότι κάθε γεγονός προέρχεται από μία αφορμή. Πολλές φορές, καλώντας κάποιον να σου δώσει μία απάντηση στο γιατί όταν μας λένε να μην κάνουμε κάτι, είμαστε πιο επιρρεπείς να το κάνουμε, θα επιχειρήσεις να σκιαγραφήσεις την ιδιοσυγκρασία του ερωτηθέντα.
Ποτέ δε προκαλείται κάτι τυχαία, χωρίς μία αιτία. Εκείνος που εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για κάτι και τείνει να επιτάσσει τον άλλο για να μην κάνει κάτι, θεωρείται κομπλεξικός. Έχει επίγνωση της υποτιθέμενης ανεπάρκειάς του συγκριτικά με άλλα «εξιδανικευμένα» πρότυπα. Τρέφει ανασφάλειες για τον ίδιο του τον εαυτό. Εξωτερικεύει κάθε σκέψη με τρόπο που υποδεικνύει τα μειονεκτήματα του άλλου, καθ’αυτόν. Προσπαθεί να διαταράξει τη σχέση μεταξύ εαυτού. Είναι απόρροια μίας «ρεαλιστικής» κριτικής του εαυτού, γεγονός που τον καθιστά αντίπαλο και εχθρό προς τον ίδιο.
Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται ο αποδέκτης της κάκιστης συμπεριφοράς. Όμως, τον πλαισιώνει ένα δίλημμα. Καλείται να «απαντήσει» με έναν συναφή ή αντίθετο τρόπο. Γνωρίζει υποσυνείδητα ότι η απάντηση αυτή αποτελεί δείγμα της δικής του ετικέτας, εγγύηση της ταυτότητάς του. Αλλά δε φροντίζει πάντα να είναι μετρημένος στα λόγια του. Αρκετές φορές εντοπίζεται ορμώμενος από τη συναισθηματική του φύση να ξεφεύγει και να προκαλεί. Να ανταποκρίνεται με ένταση στην ένταση. Να συμπεριφέρεται σαν κάποιος άλλος. Να κυριεύεται από εγωισμό και να συγκρούεται με τον άλλο, χωρίς να είναι απαραίτητο, χωρίς να θέλει να αποδείξει κάτι, απλώς για τη δική του ικανοποίηση. Αυτό γιατί ίσως έχει να αντιμετωπίσει μία ανάρμοστη για τα δικά του δεδομένα συμπεριφορά. Επειδή εκείνος δε θα έκανε το ίδιο…
