Είναι πολύ τρυφερό να βλέπεις γύρω σου νέες μαμάδες να μιλάνε για τα παιδιά τους. Μια μητέρα σχολιάζει πως με τις βάρδιες της δουλειάς της και το σχολείο του παιδιού, αισθάνεται αμήχανα που δεν διασταυρώνονται. -Έχουμε καταλήξει να μην είμαστε μάνα και γιος, αλλά δύο γνωστοί. Μου λέει «μάνα πάω σχολείο» και του λέω «καληνύχτα» όταν γυρνάω από τη δουλειά.-Εγώ έχω καταλήξει να δουλεύω για να πληρώνω λογαριασμούς και την κοπέλα που μου προσέχει το παιδί, είπε μια άλλη μητέρα. Θα πει τις πρώτες του λέξεις και δε θα είμαι εκεί να τις ακούσω. Με σιχαίνομαι που δεν είμαι μαζί του, αλλά δεν έχω άντρα να με θρέφει και ο πρώην σύζυγός μου δε πληρώνει καν τη διατροφή του παιδιού. Ακολουθεί μια αμήχανη σιωπή.
Το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια μάνα με τα δύο της νήπια παιδιά, που προσπαθεί να τους μάθει κάποιες λέξεις σε άλλη γλώσσα χρησιμοποιώντας κάρτες. Μια στιγμή που ενδεχομένως οι άλλες δύο μητέρες δεν έχουν την πολυτέλεια να μοιραστούν με τα παιδιά τους.
