Πάλι Οκτώβρης. Έτοιμος να μπεις και πάλι σε αυτήν τη ρουτίνα που τόσο βαριέσαι. Ξεκινάει ένα ακόμη έτος στο Πανεπιστήμιο και πριν το καταλάβεις βρίσκεσαι στο τέταρτο. Τώρα πλέον όλα μοιάζουν διαφορετικά.
Αναρωτιέσαι πότε πέρασαν τα χρόνια, τα συναισθήματα ανάμεικτα. Στο μυαλό σου τριγυρίζουν εικόνες από τα μαθήματα, εξόδους με συμφοιτητές, ατελείωτες ώρες στο κυλικείο της σχολής και μαζώξεις σε φοιτητόσπιτα. Εικόνες από μια πόλη που αρχικά ένιωθες ξένη, όμως τώρα πια νιώθεις δεύτερο σπίτι σου. Αισθάνεσαι την αλλαγή.
Τα μαθήματα που τόσο βαριόσουν, οι συμφοιτητές σου, ακόμη και πράγματα που σιχαινόσουν στο Πανεπιστήμιο (βλ. παρατάξεις), τα βλέπεις τώρα πια διαφορετικά. Πιο γλυκά. Με μια ανάμνηση που σου θυμίζει πως ήρθες εδώ παιδάκι και τώρα είναι η ώρα να φύγεις πιο ώριμος, έχοντας ζήσει πολλά, έχοντας μάθει περισσότερα.
Κακά τα ψέματα, το να σπουδάζεις σε άλλη πόλη αυτόματα σου δημιουργεί, εκτός της ελευθερίας και του χώρου που έχεις μακριά από τους γονείς σου, πολλές υποχρεώσεις. Μένεις μόνος πια. Είναι κάτι που τόσα χρόνια ήθελες πώς και πώς, όμως δεν ήξερες πως έχει τόσες δυσκολίες. Αυτό σε κάνει πιο δυνατό. Ξέρεις πώς το κατάφερες και ξέρεις πώς πάντοτε η πόλη που έζησες τέσσερα από τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σου, θα είναι για σένα «σπίτι».
Δεν θέλεις να τελειώσει. Δεν θες να φύγεις. Ήρθε η στιγμή που αποχαιρετάς το σπίτι σου, την πόλη σου, τον όρο του φοιτητή που είχες για τόσα χρόνια. Ένα κομμάτι της ζωής σου γράφτηκε εκεί και ποτέ δεν θα το ξεχάσεις. Τα πιο γλυκά χρόνια, τα πιο ανέμελα, τα έζησες εκεί. Πάντα στο άκουσμα της δικής σου φοιτητούπολης θα χτυπά πιο δυνατά η καρδιά σου.
Η ζωή προχωρά, άλλοι κύκλοι ανοίγουν και άλλοι κλείνουν. Ήρθε η στιγμή να συνεχίσεις κρατώντας μέσα σου τις ομορφότερες αναμνήσεις που είχες ως φοιτητής. Και μέσα σου ξέρεις καλά πως όλοι οι δρόμοι θα οδηγούν πάντα την καρδιά σου στην φοιτητική πόλη που λάτρεψες.
Γράφει η Αλ-Σαράχε Νικολέτα
