Τον τελευταίο καιρό οι ΗΠΑ βιώνουν και προβάλλουν ένα σίριαλ που τα έχει όλα: λεφτά, γκλαμουριά, υπερβολικές δόσεις ρουζ (τα μάγουλα του Τραμπ φαίνονται διαρκώς αφύσικα κόκκινα, σχεδόν καφέ, τόσο που αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος και δεν έχω τέτοιο αποτέλεσμα όταν βάφομαι και εγώ η ίδια) πρώην μοντέλα και συζύγους γνωστών πολιτικών. Αναμενόμενος λοιπόν ο ντόρος και η απήχηση που ετούτη η κατάσταση έχει λάβει σε όλα τα πέρατα της γης. Και οι πρωταγωνιστές του εν λόγω παραμυθιού; Από τη μια μεριά, έχουμε τον κακό, τον προκλητικό, τον τύπο που δεν έχει μάθει να σέβεται το γυναικείο φύλο, επειδή προφανώς έχει συνηθίσει να «αγοράζει» ακόμα και τις γυναίκες (εδώ οι Αμερικανοί φίλοι του Τραμπ με τα πλακάτ φωνάζουν «ζήτω ο καπιταλισμός!») και από την άλλη τη φαινομενικά μετριοπαθή Κλίντον, φίλη της Μαντόνα και της Καρντάσιαν που φοράει συντηρητικά σακάκια γραμμής Μέρκελ και επαγγέλλεται αλλαγές που δεν πέτυχε ο προκάτοχός της, Ομπάμα.
Προφανώς δε θα χαραμίσω το χώρο και το χαρτί μου για ένα ακόμη hate-on-Trump άρθρο. Ξέρω ότι έχετε βαρεθεί να διαβάζετε για τα κατορθώματα, τις δηλώσεις και την προσωπική ζωή του ατόμου αυτού που βάζει υποψηφιότητα για πρόεδρος μιας ολόκληρης χώρας, επειδή μετράει εκατομμύρια και έχει μπει στη λίστα του Forbes. Απλώς, στην προσπάθειά να εξωτερικεύσω την αγωνία μου σχετικά με την ερώτηση «σε τι κόσμο θα μεγαλώσει το παιδί μου;» -δεδομένου ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρείται και πλανητάρχης- θέλησα να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά και να απαντήσω στο γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος έχει καταφέρει να φιγουράρει στην πίστα των αμερικάνικων εκλογών.
Διαβάζοντας λοιπόν τι ισχύει στο εκλογικό σύστημα της Αμερικής, το συμπέρασμα ήταν το εξής: άμα έχεις το κεφάλαιο, το χρήμα να ρέει -όπως αλλιώς θες βάφτισέ το, τη ψευδαίσθηση της ευτυχίας πιο λογοτεχνικά- τότε ναι. You can run for President. Η προεκλογική διαδικασία, οι αναμετρήσεις, το fund raising και τα συναφή θέλουν υπόβαθρο με πολλά δολαριάκια στην άκρη. Και αυτά είναι τα μόνα που διαθέτει και ο κύριος Τραμπ. Αλλά τι λέω η χαζή; Αυτά αρκούν στη χώρα που οι άνθρωποι εκστασιάζονται στο άκουσμα της έννοιας «American dream» και ο καπιταλισμός χορεύει άγρια ανοίγοντας οξεία ψαλίδα ανάμεσα στους μη και στους έχοντες.
Και σα να μην έφταναν όλα τούτα, ο τύπος με το βαμμένο ξανθό μαλλί και το τιγκαρισμένο με ρουζ μάγουλο, βγαίνει στο βήμα και εξαπολύει απειλές που στα επιρρεπή σε λαϊκισμό αυτιά των οπαδών του φαντάζουν σωτήριες λύσεις -για τους Μουσουλμάνους, τους Μεξικανούς- (σε μια χώρα όπως η Αμερική που συνιστά συνονθύλευμα λαών και εθνοτήτων όλα αυτά, αλλά οκ ο φανατισμός είναι ότι πιο εύκολο) και το κερασάκι στην τούρτα: σεξιστικά σχόλια για τις γυναίκες στυλιζαρισμένες με κοσμητικά επίθετα που περιορίζονται στην εξωτερική τους εμφάνιση. Ρηχά με άλλα λόγια τα σχόλια αυτά.
Σαν τον ίδιο τον πομπό τους δηλαδή. Με πιο γνωστό το περιστατικό με την Αλίσια Μακιάντο, την οποία αποκάλεσε άσχημη, χοντρή κοκ, ο Ντόναλντ είπε και ξαναείπε για τις γυναίκες, οδηγώντας το ράπερ Σνουπ Ντογκ στη γεμάτη καφρίλα πρόσκληση στα καμαρίνια του «όπου έχει πολλά ωραία 19χρονα κορίτσια».
Αλλά προφανώς καφρίλα χρειάζεται και η περίπτωσή του. Το είδωλο με τις πολλές επιχειρήσεις, τα λεφτά του μπαμπά και το συνοφρυωμένο υφάκι που νομίζει ότι σε αγοράζει, ίσως καταφέρει να ζεστάνει την καρέκλα του προέδρου των ΗΠΑ. Σε αυτήν την περίπτωση, θα χρησιμοποιήσω τη φράση του ίδιου του Τραμπ σαν αλλοτινή ευχή: «God bless America.». Εδώ που έφτασε της χρειάζεται, θεωρώ, περισσότερο από τον καθένα.
