Είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα το οποίο επιδέχεται κατά τη γνώμη μου τρεις ερμηνείες. Γενικότερα, το προσωπείο που χρησιμοποιούμε στα social media μπορεί να αντιστοιχεί στην μάσκα που χρησιμοποιούμε στις ποικίλες κοινωνικές συνθήκες στην «πραγματική ζωή». Όλοι μας, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε κάποια συμφέροντά μας και γενικότερα να προσαρμοστούμε, συμμετέχουμε σε ένα παιχνίδι μασκών. Πάντα η συμπεριφορά σε συγκεκριμένες καταστάσεις θα΄ναι προκαθορισμένη για εμάς.
Μία εκ των τριών ερμηνειών, εμπεριέχει τον μοναχικό μας εαυτό, εκείνον που εγκλωβίζεται σε σκέψεις (που εντείνονται συνήθως με ένα τραγούδι-background που έχει ακουστεί τουλάχιστον δέκα φορές). Ένδειξεις εκείνου του εαυτού βρίσκονται σε κάποια quotes ή τραγούδια συνοδευόμενα από τα λόγια εκείνου. Πλέον, έχουμε συνηθίσει να εξωτερικεύουμε εμμέσως την ψυχική μας κατάσταση στα social media κι όχι στην ρεαλιστική ζωή μας. Γινόμαστε «ζόρικοι» με τους ανθρώπους σε μία ζωντανή «προσομοίωση» για εμάς. Η κοινωνικοποίηση κοντεύει να ενταχθεί στα taboo της κοινωνίας και είμαστε ευάλωτοι στο να σχολιάζουμε τα αρνητικά των άλλων. Πρέπει να διαπραγματευόμαστε την εκδήλωση συναισθημάτων ανάλογα με την αντίδραση των άλλων. Όλα αυτά, βέβαια, καταργούνται όταν εγγραφόμαστε στον λογαριασμό μας στο Διαδίκτυο.
Δύο ακόμη εναλλακτικές ερμηνείες θα μπορούσαν να περιορίζονται στα πλαισια των «θέλω» των χρηστών. Η πρώτη μπορεί να αναπαρασταθεί με μία σκιά, υπόδουλη των τάσεων της εποχής που να απορροφά ανέκφραστα και αφιλτράριστα το «καινούριο» και να το μοιράζεται με το υπόλοιπο κοινό, προκειμένου να πάρει ένα like, γιατί έτσι νιώθει αποδεκτός. Η δεύτερη και τελευταία, απεικονίζει κάτι εκουσίως ψεύτικο που δεν αποδέχεται αντιδράσεις.
Το κάτι διαφορετικό πλέον σε διαδικτυακές συζητήσεις (όπως και στην πραγματικότητα) μπορεί να «θολώσει τα νερά» για ζητήματα μείζονος σημασίας και να τραβήξει την προσοχή. Το διαφορετικό πλέον παρερμηνεύται εύκολα και χρησιμοποιείται για την είδηση που θα δεχτεί την μεγαλύτερη απήχηση στο χώρο των αλγορίθμων. Έτσι, υπάρχουν εκείνοι οι χρήστες που δε θα εκφράσουν κάποια σκέψη, όπως συνηθίζεται, αλλά θα βρουν έναν άλλο τρόπο να περάσουν το μήνυμά τους. Απλά, λιτά, χωρίς να κεντρίσουν το ενδιαφέρον.
Σαν αποτέλεσμα, μία τέτοια ερώτηση να μην ανταποκρίνεται σε μία και μοναδική απάντηση.
