Διανύοντας πλέον το 4ο έτος, έχω βγάλει από καιρό τη «ρετσινιά» του πρωτάρη φοιτητή από πάνω μου, κολλώντας αυτή του «Να σου πω, εσύ που το έχεις ξαναπαρακολουθήσει το μάθημα ξέρεις να μου πεις αυτό κι αυτό;». Μαχαίρι στην καρδιά κάθε βλέμμα στο αμφιθέατρο που υποδηλώνει το «τι κάνεις εσύ εδώ, είναι μάθημα 2ου έτους», ενώ κάθε φορά που παρουσιάζομαι ξανά και ξανά στην εξέταση των ίδιων μαθημάτων, ένα μικρό κομμάτι μου που νοιάζεται να βγάλει τη σχολή πεθαίνει.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με άλλα, όπως το να βλέπω τελική βαθμολογία 4.9 ή να παίρνεις παρουσίες σε θεωρητικό μάθημα, έχουν κάνει τη φοιτητική μου ζωή κομμάτι δύσκολη. Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεσαι κι εσύ «αγαπητέ συνάδελφε» να σφραγίσεις την τελική μου απόφαση του να τα παρατήσω όλα και να γίνω χορεύτρια, με συμπεριφορές που μόνο ενήλικες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, ενώ κάνουν τη φλέβα στο μέτωπό μου να τεντώνει.
Συμπεριφορές όπως το να απευθύνεσαι στον καθηγητή με την προσφώνηση «Δάσκαλε;», συνοδευόμενη από ενικό. Σε κάθε άκουσμα της λέξης «δάσκαλε» έρχεται η εικόνα του καθηγητή με σανδάλια, μανδύα, μακρύ μαλλί και μούσι, ως ένας σύγχρονος Ιησούς Χριστός έτοιμος να μας διδάξει Προγραμματισμό, Λογιστική και Ψυχολογία. Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται να δέσει και ο ενικός, λες και το παλικάρι ο καθηγητής είναι φίλος σου από το Λύκειο. «Δάσκαλε; Μπορείς να επαναλάβεις αυτό το τελευταίο;» = φράση ουδείς καθηγητής εκτίμησε ποτέ.
Συμπεριφορές όπως το να εκφράζεις απορίες 3″ πριν το διάλειμμα ή τη λήξη του μαθήματος. Ορκίζομαι, έχω δει καθηγητή να δακρύζει από απελπισία στο άκουσμα μιας τέτοιας απορίας. Μάθε να ξεχωρίζεις του «ρωτάω από ευγένεια» και του «ρωτάω με ειλικρίνεια». Είμαι υπέρ του να λύνουμε κάθε απορία που μπορεί να έχουμε μέσα στο μάθημα και είναι δικαίωμά σου να το κάνεις, αλλά είναι κάτι που μπορείς να κάνεις το υπόλοιπο 3ωρο που είναι ώρα μαθήματος. Και για το Θεό, ερωτήσεις που αρχίζουν με τη φράση «Τι θα γινόταν αν…;» απορρίπτονται με γρήγορες διαδικασίες.
Δεν θα αναφερθώ εκτενώς στα κλασσικά εικονογραφημένα, όλοι τα ξέρουν: δεν δίνεις σημειώσεις, ενώ εσύ έχεις το ελεύθερο να ζητάς, ρωτάς ξεδιάντροπα «Πόσα μαθήματα χρωστάς;» που ούτε η μάνα μου δεν τολμάει να ξεστομίσει, γελάς με κάθε αστείο των καθηγητών, ακόμα κι αν δεν το έχουν πει για αστείο (κάτι που τους φέρνει σε άβολη θέση) ή διαβάζεις τα μαθήματα που ΘΑ παρακολουθήσεις από το καλοκαίρι.
Και κόψε επιτέλους αυτό το «αγαπητέ συνάδελφε». Δεν είμαστε αγαπητοί. Έχουμε ανταλλάξει 3 κουβέντες, 5 «ευγενικά» χαμόγελα στους διαδρόμους ή κανά στυλό σε καμιά εξέταση. Αυτά είναι τα τρία πράγματα που μας συνδέουν και σίγουρα δεν μας κάνουν αγαπητούς. Δεν είμαστε συνάδελφοι. Ούτε κάρτα χτυπάμε κάθε πρωί, ούτε ένσημα μετράμε, ούτε το αφεντικό κοροϊδεύουμε πίσω από την πλάτη του, ούτε σε πορείες για τα εργασιασιακά μας δικαιώματα κατεβαίνουμε. Κι όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα γίνουμε ποτέ, διότι αν συνεχίσεις τέτοιες συμπεριφορές και στο εργασιακό σου περιβάλλον, τους μόνους που λυπάμαι είναι τους «αγαπητούς συναδέλφους» σου.
