Ζούμε σε έναν κόσμο της εξέλιξης και ανάπτυξης. Σε έναν κόσμο που τα μηχανήματα προχωράνε πιο γρήγορα από τους ανθρώπους της. Για κάποιους οι ιδέες και η νοοτροπία για τη ζωή αλλάζουν, ενώ για κάποιους άλλους το “Εμπρός πίσω” του αείμνηστου Πώποτα έχει γίνει τρόπος ζωής. Σε αυτό το κόσμο που όλα προχωρούν, ιδέες περί ανωτερότητας έναντι των υπολοίπων κυριαρχούν.Τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις υπερισχύουν της ανθρωπιάς και της ισότητας.
Τρανταχτό παράδειγμα η παρεμπόδιση της εισόδου των προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση στο Ωραιόκαστρο. Ναι, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα υστερεί. Ναι, κάθε χρόνο αποφοιτούν αμόρφωτοι μορφωμένοι από τα σχολεία. Όμως η εκπαίδευση είναι δικαίωμα όλων. Ή έτσι τουλάχιστον μου έμαθαν σε αυτό το σχολείο που τώρα γίνεται πεδίο συγκρούσεων και εμφάνισης κρουσμάτων ξενοφοβίας.
Φοβόντουσαν μην κολλήσουν τα παιδιά τους κάτι. Σιχαίνονταν τη βρωμιά που αυτά τα παιδιά κουβαλούσαν. Σε κάθε παρόμοια σκέψη, μεγάλωνε ο φόβος και μίκραινε μέσα τους η ανθρωπιά. Θύματα τρομοκρατίας τρομοκρατούσαν και επηρέαζαν τους γύρω τους αλλά και τους πρόσφυγες. Ερχόμενοι από μία χώρα φοβισμένοι, κατέληξαν σε μία χώρα που ο πόλεμος είναι λεκτικός και ψυχολογικός, και έτσι ο φόβος τους δε σταματά ποτέ.
Και αναρωτιέσαι «Αν εγώ έπρεπε να φύγω από τη χώρα μου, αν έπρεπε να τα αφήσω όλα πίσω απλώς για να ζήσω, έτσι θα μου φέρονταν;». Θα ήμουν βρώμικη. Δε θα μύριζα λεβάντα, ούτε ακριβές κολόνιες. Αλλά κούραση. Τα μαλλιά μου θα ήταν ανακατωμένα. Τα μάτια μου από το κλάμα πρησμένα και φοβισμένα. Το μόνο που θα ζητούσα είναι ένα στήριγμα. Αυτό το στηρίγμα σε αυτόν το γύρο είμαστε εμείς.
Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να είναι αποτέλεσμα άγνοιας και έλλειψης μόρφωσης. Και έτσι αμόρφωτοι βάζουν εμπόδια στη μόρφωση άλλων. Μπορεί όμως και να είναι απότελεσμα τρομοκρατίας. Σε έναν κόσμο τρομοκρατίας που Μ.Μ.Ε και κράτος σε θέλουν φοβισμένο, μετατρέποντάς σε σε ρομποτάκι στις επιταγές άλλων και στο τέλος να λες και ευχαριστώ, προφανώς θα φοβάσαι και τη σκιά σου, πόσο μάλλον μικρά τρομακτικά 5χρονα και 10χρονα παιδάκια.
Πείτε με ανοήτη. Εγώ με λέω απλώς αισιόδοξη. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί που το μυαλό τους είναι κολλημένο σε συμπεριφορές παλαιολιθικών περιόδων, αλλά παράλληλα υπάρχουν και άλλοι που έχουν ξυπνήσει. Κάπου διάβασα για μία πρωτοβουλία 20άρηδων που έφτιαξαν ένα ανεξάρτητο σχολείο για τους πρόσφυγες. Ίσως ακόμα να υπάρχει ελπίδα. Ίσως κάποια στιγμή καταλάβουν ότι η διαφορά δεν είναι στο χρώμα, αλλά στο μυαλό.
