Πιθανότατα να είναι μία επικρατούμενη άποψη, η οποία ισχύει στο μεγάλο εύρος της. Δεν είναι λίγες οι φορές που υπάρχουν κάποιες συζητήσεις για δουλειές ή άλλες περαιτέρω προσωπικές έγνοιες που ανυπομονούμε για την εξέλιξή τους. Και τότε έχουμε κάποιους συγγενείς, όπως για παράδειγμα οι γλυκές μας οι μανούλες οι οποίες μας λένε με εκείνη τη νευρικότητα που μόνο να την κρύψουν δεν μπορούν «δε χρειάζεται να το λες όπου να’ναι μέχρι να δεις την τελική έκβαση της κατάστασης». Και τότε κάνουμε τις εξής σκέψεις.
Τα συναισθήματα, ακούγοντας αυτή τη φράση ίσως και να ποικίλουν σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που φανταζόμαστε. Κυμαίνονται στα άκρα ανάλογα με την κατάληξη κάποιων καταστάσεων που περιμένουμε με ανυπομονησία. Για παράδειγμα, όταν ακούμε την θετική έκβαση των πραγμάτων δυσανασχετούμε με το περιεχόμενο αυτής της φράσης, ενώ όταν δεν υπάρχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα αποδεχόμαστε κάθε λέξη, αφιλτράριστα, δέσμιοι συναισθηματικά. Βέβαια, αυτό ταυτίζεται ίσως με κάποιο είδος προκατάληψης, εφόσον και οι δύο πιθανές εξελίξεις είναι πιθανές, σίγουρα όχι εξίσου. Η ανάγκη να ρίχνουμε αλλού το βάρος μίας «αποτυχίας» μας, όπως μπορεί να βαφτίσει ο οποιοσδήποτε, είναι δικαιολογήσιμη, αλλά και αναπόφευκτη. Νιώθουμε ευάλωτοι και πολλές φορές, ενώ γνωρίζουμε ότι μπορεί να μην προετοιμαστήκαμε κατάλληλα για να επιτεύξουμε κάποιο στόχο, πετάμε αλλού το μπαλάκι της ευθύνης. Μία τέτοιου είδους φράση λοιπόν προφανώς και μπορεί να επιδέχεται πληθώρα ερμηνειών.
Και τώρα ερχόμαστε στο κυρίως μέρος. Καταρχάς θα ήταν φρόνιμο να παραδεχτούμε όλοι ότι οι θετικές κριτικές είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Πάντα οι αρνητικές είναι εκείνες που θα παίξουν όμως το ρόλο τους. Εκείνες θα μας βάλουν να σκεφτούμε πέντε πράγματα για τον εαυτό μας. Παρόλα αυτά, είναι κι εκείνες που θα στερήσουν το απαραίτητο θράσος που πρέπει να έχει κάποιος για να επιδιώξει κάτι. Πάντοτε η άγνοια για ορισμένα αρνητικά γνωρίσματα να αποτελεί μία ανύπαρκτη έγνοια που δε μας ταλαιπωρεί με δεύτερες σκέψεις. Η συνειδητοποίηση αυτών μπορούν να μας προκαλέσουν ίσως και περισσότερες ανασφάλειες, γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι στερούμαστε κάποιων «ιδανικών» στοιχείων ή ακόμη και γνώσεων. Ως αποτέλεσμα, καλύτερα ορισμένους σημαντικούς στόχους να μην τους μοιραζόμαστε. Ίσως ένας ανεπιθύμητος επίλογος να μας αναγκάσει να παραδεχτούμε εκείνα τα ελαττωματικά χαρακτηριστικά.
