«You’re the other half of me» κοινώς «είσαι το άλλο μου μισό». Μια φράση που σίγουρα όλοι γνωρίζετε από ταινίες, τραγούδια, διαφημίσεις και όνειρα δικά σας, πολύ πιθανό. Όπως επίσης πιθανό είναι κάποιοι από σας αντί να συγκινείστε όταν ακούτε αυτές τις λέξεις, να ψάχνετε για το κοντινότερο παράθυρο – «έξοδο κινδύνου» από την σχέση. Πράγματι είναι μια φράση που παρότι μοιάζει να έχει μεγάλη συναισθηματική βαρύτητα, έχει ακουστεί και ειπωθεί τόσο που μοιάζει απελευθερωμένη από κάθε αξία. Για πολλούς πια είναι σαν το «καλημέρα». Πέραν αυτού μοιάζει να προδίδει μια περίεργη ανθρώπινη διαστροφή, την τάση του να νιώθουμε μισοί. Δεν νιώθουμε δηλαδή ολοκληρωμένοι και ψάχνουμε κάποιον να γεμίσει αυτό το κενό. Το επικίνδυνο μέρος του παιχνιδιού είναι το ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάπου στο δρόμο αναζήτησης του ολοκλήρου να χαθεί το αρχικό μισό.
Θα μπορούσα εύκολα να παρομοιάσω τον έρωτα στην εποχή που ζούμε με επιδημία και δε θα ένιωθα δισταγμό, ούτε και τύψεις. Δεν χρειάζεται κάποιος να προσπαθήσει πολύ για να δει ότι ο έρωτας ανθίζει παντού, φαινομενικά είναι όλα πάντα ωραία. Εξάλλου τα αγκάθια στα λουλούδια δεν φαίνονται από μακριά, ναι; Ναι! Όσο παρατηρώ τους άλλους γύρω μου και μιλώ κατ’αποκλειστικότητα για ζευγάρια, σκέφτομαι ότι κάνω κάτι λάθος γι’αυτό δεν πετυχαίνω αυτήν την πολυπόθητη «από κοινού ευτυχία» που πολλοί μοιάζουν να έχουν κατακτήσει. Μετά θυμάμαι αυτό που ειπώθηκε πριν, από μακριά όλα ωραίο και εύκολα είναι. Έτσι επιλέγω να απέχω από την σχεσο-μανία που μας διακατέχει και θα έδινα αυτήν την συμβουλή χρυσάφι και σε εσάς, καθώς μπορεί να είμαστε νέοι αλλά οι σχέσεις δεν είναι παίξε γέλασε, κάθε ερωτική συναναστροφή είτε κάτι θα σου πάρει, είτε κάτι θα σου δώσει, δεν απευθύνομαι σε παιδάκια, δίχως να θέλω να παρεξηγηθώ, μα σε ανθρώπους που σέβονται τον εαυτό τους. Ο εαυτός σου είναι εύκολο να χαθεί και να ξεχαστεί σαν μια ομπρέλα σε λεωφορείο, μέσα από μια σχέση.
Τώρα ξέρω ότι αρκετοί θα πούνε «αυτό σε εμένα δεν ισχύει», ελάχιστες εξαιρέσεις στον κανόνα φίλοι μου, αν γινόταν συνειδητά θα μπορούσαμε να το αποτρέψουμε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξεχάσεις το όνομα σου στο όνομα του έρωτα. Ένας από αυτούς για παράδειγμα είναι η ζήλια. Η ζήλια κατατάσσεται στα αρνητικά συναισθήματα, ωστόσο πολλές φορές ο σύντροφος μπορεί να το βρει κολακευτικό και μορφή εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Προσωπικά, θεωρώ πως η ζήλια είναι κάτι κακό και αναπάντεχο. Ποτέ δε ξέρεις πότε θα χτυπήσει! Ορισμένοι το γνωρίζουν εξαρχής και λένε «ναι, εγώ ζηλεύω γενικά». Άλλοι πάλι κοιμούνται, ερωτεύονται, ξυπνάνε ένα πρωί και ξαφνικά νιώθουν μια ασυνήθιστη κτητικότητα, ανάγκη για ανάκριση, επιβεβαίωση και άλλα συμπτώματα της νόσου. Η ζήλια λοιπόν, σε αλλάζει πολύ, ευτυχώς ή και δυστυχώς για μας έχει επίπεδα, όπως το νορμάλ, το υπερβολικό και το αρρωστημένο. Οτιδήποτε πάνω από το φυσιολογικό όπως καταλαβαίνετε μπορεί να σε κάνει να χάσεις τον εαυτό σου. Είναι θολούρα με γερή δόση πόθου, έτσι το περιγράφουν πολλοί.
Η έλλειψη προσωπικού χώρου και χρόνου. Uhh I cannot stress this enough, ιδίως για τις μακροχρόνιες σχέσεις, δε χρειάζεται να είστε αυτοκόλλητοι, αλήθεια, can you not? Όταν περνάς υπερβολικό χρόνο με το ταίρι σου καταλήγεις πρώτον στο να χάνεται ο ενθουσιασμός, στο να ρουτινιάζετε και το πιο βασικό ξεχνάς να σκέφτεσαι σαν άτομο και σκέφτεσαι σαν κράμα δύο ερωτευμένων εγκεφάλων, δεν ξέρω αν ακούγεται ρομαντικό, αλλά σίγουρα υγιές δεν το χαρακτηρίζεις. Ξεχνάς πώς να στέκεσαι στα πόδια μόνος, ξεχνάς πώς να θέτεις στόχους και προτεραιότητες και κάπου στο σημείο αυτό χάνεις τον δρόμο σου σαν άτομο. Μετά είσαι δέσμιος του «μαζί». Επιλογές είναι αυτές βέβαια.
Κατά παρόμοιο τρόπο σταματάς να αναγνωρίζεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη όταν βρίσκεσαι σε μια σχέση καταπίεσης και σε υποτακτική σχέση. Συνήθως αναζητάται φυγή από τέτοιου είδους σχέσεις, ωστόσο η ελπίδα ότι ο άλλος θα αλλάξει κάποια στιγμή, αποτρέπει με ευκολία το χωρισμό, πάντα σε απόλυτο συνδυασμό με την εικόνα της ιδανικής σχέσης που έχουμε στο μυαλό μας. Όταν βγαίνεις από μια τέτοια ιδιαίτερη σχέση είναι σα να βγαίνεις από λαβύρινθο απ’όπου δεν θυμάσαι πώς μπήκες. Ξεχνάς πώς ήσουν πριν την σχέση γιατί εν καιρώ έκανες πίσω και έλεγες ναι σε όλα όσα σου ζητούσε ο σύντροφός σου. Είναι σαν πλύση εγκεφάλου.
Έχετε επίσης στο μυαλό σας ότι οι άνθρωποι με τους οποίους είμαστε μαζί δε θέλουν απαραίτητα το καλό μας. Μπορεί κάλλιστα να πατήσουν πάνω στις δικές μας προσδοκίες για να εξυψώσουν τον εγωισμό τους και εμείς να μην καταλάβουμε το παραμικρό. Μετά από καιρό απλώς αναρωτιέσαι «πώς έφτασα εδώ;» ή «τι κάνω ακόμα εδώ;». Βέβαια μέχρι να έρθει αυτή η μέρα ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου θεωρείται παράπλευρη απώλεια, ξεκάθαρα.
Τέλος, μπορεί να έχουμε να κάνουμε με την «παραλίγο σχέση». Αυτό που πάει να καταλήξει σε σχέση αλλά δεν καταλήγει πουθενά γιατί υπάρχει μονόπλευρος πόθος; Και αυτό μπορεί να είναι εξίσου καταστροφικό για τη ψυχική ισορροπία ενός ατόμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτός που θέλει, σιγοψήνεται τόσο που δρα και σκέφτεται βάσει των προσδοκιών του αντικειμένου του πόθου. Αλλάζει δηλαδή στοιχεία του χαρακτήρα του για να έρθει πιο κοντά στα γούστα του crush. Not cool!
Οι σχέσεις τελικά δεν είναι πολύπλοκες, εμείς τις κάνουμε. Όσες από αυτές που βλέπετε γύρω σας να έχουν δουλέψει, έχουν φτιαχτεί αβίαστα, φυσικά! Μη βιάζεστε γιατί όσο βιάζεστε και πιέζετε πράγματα να συμβούν, τόσο πιο χαμένοι βγαίνετε. Αν μπορώ να το θέσω έτσι, σε κάθε κρεβάτι που ξαπλώνετε – άντρες, γυναίκες, δεν έχει σημασία – για ένα βράδυ και κάνετε όνειρα για το επόμενο πρωί, αφήνετε κομμάτι σας, όσο μικρό κι αν είναι. Μην σκορπίζεστε στην προσπάθεια σας να το παίξετε σκληροί one – night standers, να πετύχετε την ουτοπική σχέση, ή να κάνετε κάτι που δεν τραβάει να κρατήσει. Στο τέλος ο μόνος χαμένος είναι ο εαυτός μας, διότι όλα αυτά απαιτούν κόπο, χρόνο και συναίσθημα που σε καμία περίπτωση δεν μας περισσεύουν! Trust me!
