«Δεν μπορώ», μία φράση που συνοδεύεται με μία πλούσια γκάμα συναισθημάτων που δεν ελέγχονται απαραίτητα από εμάς. Ή τουλάχιστον δεν ενεργοποιούνται μόνο από εμάς. Προφανώς, εμπλεκόμενοι με διάφορους κύκλους, θα προσπαθούμε να είμαστε οι πιο αρεστοί και σίγουρα οι καλύτεροι, όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι, και όχι μόνο.
Μία τέτοια φράση θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω αμφίσημη. Τόσο για εκείνον που την ξεστομίζει, όσο και για εκείνον που την ακούει. Όσον αφορά τον ακροατή, που μπορεί να είναι ένας έμπιστος άνθρωπος (ή ακόμη και ένας άνθρωπος που κατέχει μία θέση σε κάποιον κύκλο) μπορεί να διαμορφώσει μία γνώμη σχετικά με εμάς. Αλλά σίγουρα δε θα είναι εύστοχη, εφόσον σε ποικίλους κύκλους προβάλλουμε ποικίλα «εγώ». Συνηθισμένες απόψεις περικλείουν εκδοχές που υποστηρίζουν ότι κάποιος μπορεί να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στις επικρατούμενες συνθήκες ή προσπαθεί να αποφύγει καταστάσεις. Βέβαια, οι ισχυρισμοί «τρίτων» βρίσκονται σε τεράστια απόσταση από την αλήθεια.
Στην αντίπερα όχθη, βρίσκονται οι «παρεξηγημένες» προσωπικότητες που ασφυκτιούν σε μία γκρίζα ατμόσφαιρα, εντόνως φορτισμένη από κριτικές. Είναι εκείνοι που ίσως και να προσπαθούν να διατηρούν καλές σχέσεις για να χτίσουν αρμονικά περιβάλλοντα. Αλλά όταν αλλοιώνεις κάποιο από τα «εγώ» σου, αλλοιώνεσαι κι εσύ ο ίδιος. Φτάνεις στη στιγμή που θες να ξεφύγεις από μικρές αλλαγές που εσένα σου φαίνονται απίστευτες και τρομερές, προκειμένου να αλλάξεις παραστάσεις. Κι έτσι ένα «δεν μπορώ» πιθανότατα να φανεί το κλειδί για την έξοδο ή το σκοινί απόδρασης που σε λυτρώνει από τις ευθύνες και το μονότονο μοτίβο της ρουτίνας.
Μπορεί να φανεί η ιδανική «δικαιολογία» για να εστιάσουμε σε κάτι που έχουμε παραμελήσει, είτε πρόσωπο, είτε ενασχόληση που μέχρι τότε η γοητεία της είχε ξεθωριάσει. Ή βέβαια μπορεί να θέλουμε εκείνη την περίφημη «αλλαγή στην ζωή μας». Μία ανάγκη για κάτι καινούριο που πιστεύουμε ή καλύτερα ελπίζουμε ότι θα μας ανανεώσει.
