Δεν ήξερες την αίσθηση του να παίρνεις. Ήθελες μόνο να δίνεις για να αποδείξεις στον εαυτό σου και στους γύρω σου πόσο ανιδιοτελής είσαι. Αλλά κυρίως να το αποδείξεις σε εκείνο το πρόσωπο στο οποίο έδωσες τα πιο πολλά, προκειμένου να δει τη μοναδικότητά σου. «Δεν είναι πολλοί βλέπεις αυτοί που δίνουν», λες στον εαυτό σου, χωρίς να συνειδητοποιήσεις πώς ούτε εκείνο σου προσέφερε τίποτα.
Δεν έχεις νιώσει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να δίνεις ευχαρίστηση στον άνθρωπό σου. Να κερνάς συναισθήματα, στιγμές, αναμνήσεις, ακόμα και υλικά αγαθά, με σκοπό να δεις εκείνο το ζεστό βλέμμα και χαμόγελο που εσύ τοποθέτησες στο πρόσωπό του. Νιώθεις ολοκλήρωση, αλλά όταν με την πάροδο του χρόνου αυτή φθείρεται, αναζητείς να δώσεις περισσότερα.
Ο παραλήπτης λαμβάνει όλα τα δώρα, χωρίς καμία ανταπόκριση. Μένεις να στέκεσαι εκεί, με τη εφήμερη ικανοποίησή σου, προσπαθώντας να ανακαλύψεις ποιο θα είναι το επόμενο δώρο που θα προσφέρεις. Δεν θέλεις να χαθεί η μαγεία. Τι θα γίνει όμως όταν τελείωσει και το τελευταίο κομμάτι της; Και πού είναι εκείνος να κάνει τη δική του προσπάθεια να μη σβήσει η φλόγα της;
Όταν δίνεις να απαιτείς και να σου δίνουν. Δεν είναι αυθάδεια, είναι ανθρώπινη ανάγκη. Γιατί η σχέση «δίνω-παίρνω» είναι αμφίδρομη. Κι όταν μετατρέπεται σε μονόδρομο, δεν υπάρχουν δύο κομμάτια, αλλά ένα. Το δικό σου τεμαχισμένο σε δύο για να καλύψει το κενό.
