Το μέλλον μας πρέπει να το ονειρευόμαστε όμορφο, άλλωστε το οφείλουμε στον εαυτό μας. Εκείνος ήταν εκεί όταν χαρήκαμε, ενθουσιαστήκαμε, στεναχωρηθήκαμε, απογοητευτήκαμε. Η απαισιοδοξία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αχαριστία προς τον εαυτό και το βαθύτερο «είναι» μας.
Υπάρχουν δύο ειδών ερεθίσματα : τα εξωτερικά (από το περιβάλλον) και τα εσωτερικά (από το ίδιο μας το σώμα). Όταν κάτι πάει στραβά από το έξω, αναλαμβάνει το μέσα και το επαναφέρει. Όταν όμως στη θέση της λογικής και της θετικότητας έρχεται η απαισιοδοξία, τότε το ον παγώνει και δεν μπορεί να σηκωθεί, να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα τέρατα των σκέψεων του και συνθλίβεται. Αν το σκεφτούμε αντιθέτως, μπορεί να μας γίνει ευκολότερα κατανοητό. Όλοι μας έχουμε στεναχωρηθεί κάποια στιγμή και οι γύρω μας πίεσαν να πάμε μία βόλτα κάπου έξω, να αλλάξουμε παραστάσεις και όλα αυτά γιατί το έξω -ο χώρος δηλαδή- δε βοηθούσε, οπότε και έπρεπε να αλλάξει για να βοηθήσει το μέσα μας. Όμως, στις απαλλοτριωμένες, σύγχρονες και ανταγωνιστικές κοινωνίες, στις οποίες ο ίδιος ο άνθρωπος διάλεξε να ζει, οι φίλοι που παλαιότερα σε παρακινούσαν για αλλαγή του »έξω» εκλείπουν. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να κρατάμε το βαθύτερο είναι μας ήρεμο και δυνατό. Εσύ πλέον τίθεσαι υπεύθυνος του εαυτού και της ζωής σου. Όταν πέφτεις οφείλεις και να σηκωθείς.
Ως ον και προσωπικότητα είσαι μοναδικός και τούτη τη διαφορετικότητα δεν πρέπει να την κρύβεις και να την καταπατάς αλλά να τη διαφυλάξεις και να μην την αφήσεις να ξεφτίσει. Διαφορετικά θα καταρρεύσεις και μαζί με εσένα, εμένα και τον γνωστό σου, θα καταρρεύσουν και τα πολυπόθητα όνειρά μας, θα καταρρεύσει η ζωή την οποία ονειρευτήκαμε όταν κλείναμε τα μάτια και ήμασταν ακόμη παιδιά. Τότε που λέγαμε το «σ’ αγαπώ» λίγο περισσότερο, το «ευχαριστώ» λίγο πιο συχνά και το «συγγνώμη» λίγο πιο δυνατά…
Γράφει η Ευτυχία Φαναροπούλου
