Είναι καμιά φορά αυτό που λέμε ότι ένας έρωτας είναι τόσο δυνατός όσο τίποτε άλλο. Ξεκινάνε όλα τόσο όμορφα, τόσο δυνάτα. Πάθος, άγριο σέξ, έρωτας, αγκαλιές και το πιο δυνατό ΑΓΑΠΗ. Αλλά – πάντα υπάρχει και αυτό το καταραμένο «αλλά» – κάποτε όλα τελειώνουν. Βασικα τελειώνουν; Ή είναι ένα τεράστιο διάστημα δοκιμασίας; Αυτό δεν θα σας το απαντήσω εγώ, γιατί ο καθένας έχει την δικιά του απάντηση.
Στην δικιά μου περίπτωση ίσως έχει τελειώσει, ποιός ξέρει; Ο έρωτας μου παντρεύτηκε και μάλιστα περιμένει παιδί. Δεν ξέρω αν πραγματικά μέσα της προχώρησε, έγω όχι. Ποιος από τους δύο μας όμως θα ξεχάσει όλα αυτά που περάσαμε παρέα; Τις όμορφες στιγμές, τα ατελείωτα τελειώματα στο σέξ, τα βλέμματα μας, τα κορμιά μας που ετρέμαν την αγάπη που είχαμε. Ξέρω οτι με βλέπει, ξέρει ότι τη βλέπω. Μάλιστα έχουμε βρει και τον δικό μας «κώδικα επικοινωνίας», ακόμα και τώρα που είμαστε χωριστά.
Θα τον θεωρούσα έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, γιατί δεν προφτάσαμε να τα ζήσουμε όλα. Βέβαια, δεν ξέρω αν θα μου ήταν ευχάριστο να τη συναντούσα τυχαία στο δρόμο ή όχι. Αλλά μπορώ να πω με μεγάλη ειλικρίνεια πως όσες φορές έχει τύχει να νομίζω πως είναι αυτή στο δρόμο, τρέμω ολόκληρος για πολλή ώρα. Σαν παιδάκι που τρέμει μόλις έσπασε κάτι στο σπίτι και περιμένει την μάνα του για τιμωρία.
Έχω περάσει ατελείωτες ώρες μοναξιάς το τελευταίο χρόνο. Δίπλα μου δεν ήθελα καμία, όλα περισταστιακά και ανούσια, προτιμώ τη μοναξιά μου. Ατελείωτες ώρες στην παραλία, περπατώντας και απελευθερώνοντας το πνεύμα μου και τη σκέψη μου σε ό,τι αγαπώ, μακριά από όλα αυτά τα ατελείωτα πάρτυ μέχρι το πρωί. Δεν μου λείπουν αυτά, ποτέ δεν μου έλειπαν. Το μόνο που μου λείπει είναι να σε δω, να σε αγκαλιάσω. Να σε πάρω «την καλύτερη αγκαλιά του κόσμου», που έλεγες και εσύ. Να σε ακούσω, να σε φιλήσω, να σε δω στα μάτια και να σου πω ένα «σ΄αγαπώ».
Θεωρώ οτι είναι πολύ σπάνιο ένας άντρας και εξίσου μία γυναίκα να ερωτευτούν δυνατά και να είναι αληθινό. Σαν χθες θυμάμαι τις ατελείωτες αναπάντητες που κάναμε ο ένας στον άλλον με αποκρύψεις, τις ατελείωτες φορές που με μια σου αφορμή ερχόμουν σπίτι σου ό,τι ώρα και να ήταν. Ακόμα περνάω από το σπίτι σου. Έτσι, σαν φυγάς, σαν να με κυνηγά κάποιος. Τόσο γρήγορα που δεν προφτάνω να αντικρίσω τίποτα.
Έχει αλλάξει ο χαρακτήρας μου, είμαι τόσο σκληρός με όλους, τόσο κρύος, αλλά τόσο ζεστός με εσένα, πάντα με εσένα. Είμαι εκεί για εσένα, ακόμα και τώρα που έχει πάρει άλλη τροπή η ζωή μας. Πλέον παντρεύτηκες, περιμένεις το πρώτο σου παιδί. Δεν ξέρω πώς νιώθεις, αν είσαι καλά μου αρκεί, είσαι όμως;
Δεν θέλω να πω πολλά, ένα τελευταίο μόνο. Ένα νέο κομμάτι της Δήμητρας Γαλάνη λέει «Ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι μαζί, ευτυχισμένοι με τα χέρια τους μπλεγμένα». Ελπίζω κι εγώ στο χέρι που είσαι μπλεγμένη να είσαι ευτυχισμένη.
Υ.Γ.: Μην ξεχνάς αυτό που σου είχα πει, πως αυτά που θα έδινα εγώ για΄σένα δεν θα στα έδινε κανείς. Ξέρεις τι εννοώ. Σ΄αγαπώ.
Γράφει ο Άγγελος Μάκος
