Επί δύο ολόκληρους χειμώνες, μου παραπονιόταν τακτικά για το πόσο απαίσιο είναι να μένεις μόνος σου. Μου έλεγε για τα κοινόχρηστα και το ρεύμα που αδυνατούσε να πληρώσει καθώς και για τα βράδια που ήταν τα πιο μοναχικά. Εγώ, σαν οσία σύντροφος, τον παρηγορούσα υπομονετικά ενώ από μέσα μου σκεφτόμουν ότι ξέχασα να τακτοποιήσω το δωμάτιο μου και όταν σχολάσει η μάνα μου βάι βάι ποιος την ακούει. Αυτός βέβαια συνέχιζε τη συζήτηση γιατί ούτε ήταν υποχρεωμένος να τακτοποιήσει το σπίτι ούτε και είχε χρόνο, αφού το βράδυ είχε να πάει πάλι σε πάρτι στο κέντρο (έτσι σώζονταν τα λεφτά κάθε μήνα και έμεναν απλήρωτοι οι λογαριασμοί).
Δε θα παρασυρθώ να σου τελειώσω την ιστορία γιατί το άρθρο θα θυμίσει Φώσκολο. Ας κρατήσουμε μόνον την -ανεξήγητη για μένα- γκρίνια που συχνά παρατηρώ σε άτομα που μένουν για πρώτη φορά μόνα τους. Δε λέω πως έχουν σε όλα άδικο, ίσα ίσα αναγνωρίζω τα προτερήματα του να μένεις στο πατρικό σου: ενοίκιο και λογαριασμοί πληρωμένα από τους γονείς, καθαρό σπίτι 24/7, φρεσκοπλυμένα ρούχα με άρωμα λεβάντας, σπιτικό φαΐ και οικογενειακές διακοπές με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Για ένα άτομο που, ανεξαρτήτου ηλικίας, μένει μόνο και μάλιστα αναγκάζεται να πληρώνει το ίδιο τα έξοδά του, τα παραπάνω φαντάζουν ειδυλλιακά και τόσο μακρινά συνάμα. Όταν καλείσαι να δουλέψεις, συχνά παράλληλα με τις σπουδές σου, η αλήθεια είναι πως δεν έχεις και πολύ χρόνο για πάρτι κάθε δεύτερο βράδυ κι εκτός αυτού ξέρεις να διαχειρίζεσαι καλύτερα το χρήμα.
Ακολουθεί όμως ένα μεγάλο ΑΛΛΑ το οποίο, φαντάζομαι το έχεις ήδη προβλέψει. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών που έχω κατά καιρούς γνωρίσει, δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, ήτοι των μεροκαματιάρηδων. Οι πιο τυχεροί απολαμβάνουν την πλήρη κάλυψη των εξόδων τους από τους γονείς τους, ενώ φυσικά υπάρχουν και άλλοι που δουλεύουν part time αλλά το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων τους (βλ. ενοίκιο, λογαριασμοί, κλπ) εξακολουθούν να το πληρώνουν οι δικοί τους. Και πριν πέσετε να με φάτε, προφανώς και η part time ή εποχιακή εργασία δεν είναι holidays in the sun. Το να μπορείς να αναλάβεις οικονομικά τις εξόδους σου, τους καφέδες, τα ταξίδια ή οτιδήποτε άλλο είναι ένα βήμα προς την ενηλικίωση. Σίγουρα όμως δεν είναι η πλήρης και ολοκληρωμένη εμπειρία της ενήλικης ζωής.
Σε περίπτωση που δεν είναι σαφείς οι λόγοι που το να ζεις μόνος σου είναι ευλογία, πάμε να τους επαναλάβουμε:
#1 Είσαι ο άρχοντας του σπιτιού
Κάνεις ό,τι θέλεις (και κάποιους τους πονάει). Έχοντας τον πλήρη έλεγχο, διακοσμείς το σπίτι όπως θες, το καθαρίζεις όποτε θες, μαγειρεύεις ή παραγγέλνεις αυτό που θες.
#2 Είσαι ελεύθερος
Ξυπνάς ό,τι ώρα θέλεις χωρίς να ακούσεις σχόλια του τύπου «Τι ώρα είναι αυτή που ξύπνησες;». Κοιμάσαι όποτε θέλεις. Δε χρειάζεται να προσποιηθείς ότι δεν έχεις hangover από το χθεσινοβραδινό μεθύσι για να μην το καταλάβουν οι δικοί σου. Από τις εξόδους σου γυρνάς όποτε βαρεθείς και σε όποια κατάσταση θες. Γενικά οι ελευθερίες είναι άπλετες.
#3 Έρχονται οι φίλοι σου
Επιστρέφοντας στην ιστορία, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τα βράδια του ήταν μοναχικά. Κατά κανόνα, όποιος μένει μόνος μόνο μοναχικά βράδια δεν περνάει. Τις σπάνιες φορές που δεν καταναλώνει υπέρ-ποσότητες αλκοόλ σε φοιτητικά πάρτι, μπορεί να καλεί το/τη σύντροφό του ή την παρέα σπίτι του. Κανένας δε θα παραπονεθεί για τη φασαρία, το περασμένο της ώρας, την ακαταστασία ή την μυρωδιά τσιγάρου το πρωί (εκτός ίσως από εσένα).
#4 Είσαι μόνος στο σπίτι
Αν κατά τα άλλα είσαι από αυτούς που θέλουν κάποιες ώρες τις ημέρας να τις περνούν με τον εαυτό τους, σε κατάσταση απόλυτης ησυχίας, τύπου Βιπάσσανα, έχεις πάλι το ελεύθερο να το κάνεις. Ειδικά αν δεν έχεις συγκάτοικο, κανείς δεν πρόκειται να μπει εμπόδιο σε αυτήν σου την επιθυμία.
#5 Ωριμάζεις
Τώρα τι να λέμε; Προφανώς και ωριμάζεις παίρνοντας στα χέρια σου τα ηνία της ζωής σου, δημιουργώντας το δικό σου πρόγραμμα, διαχειριζόμενος τα χρήματά σου και ό,τι έχει να κάνει με το νοικοκυριό. Όλη αυτή η διαδικασία, πέραν των ελευθεριών που σου προσφέρει, σε διδάσκει παράλληλα πολλά χρήσιμα πράγματα και είναι τελικά μια καλή και ομαλή εισαγωγή στον κόσμο των μεγάλων.
Έχοντας όλα τα παραπάνω υπόψη σου, ελπίζω να γκρινιάζεις σπανιότερα που μένεις μόνος. Να ξέρεις πάντως ότι εμείς οι υπόλοιποι σε ζηλεύουμε. Κι επειδή ξέρω πως θα πεις «Ναι αλλά για το σπιτικό φαγητό δεν λέτε τίποτα», την επόμενη φορά που θα παραγγείλεις σουβλάκια και στο σπίτι μου θα έχουμε φασολάδα, έλα να ανταλλάξουμε.
