«At least I tried!», μια φράση που λέμε συχνά στον εαυτό μας, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει κατά το ήμισυ. Ο τρόπος για να αναγνωρίσεις πότε όντως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και πότε απλά παραιτήθηκες από τον αγώνα προς την επίτευξη του εκάστοτε στόχου, είναι το συναίσθημα που ακολουθεί με την φράση.
Συγκεκριμένα, όταν έχουμε δώσει το 100% του εαυτού μας σε κάτι, έχουμε κοπιάσει και ασχοληθεί σοβαρά, λέγοντας αυτή τη φράση. Νιώθουμε ένα μέρος της επιτυχίας, ίσως να μην είναι ολόκληρη, αλλά σίγουρα γευόμαστε ένα κομμάτι από την «τούρτα της επιτυχίας». Αντιθέτως, όταν απλά παραιτούμαστε και χρησιμοποιούμε αυτήν την φράση ως τρόπο εφησυχασμού, ένα παγερό αίσθημα ενοχής σε συνδυασμό με μια εσωτερική πάλι τύπου «Έκανες ό,τι μπορούσες vs. μπορούσες περισσότερο» είναι τα δύο βασικά συστατικά στοιχεία of self-pampering, κοινώς της τεχνικής «χαϊδεύω τα αφτιά μου». Σήμερα, θα μάθουμε πως να αποφύγουμε ακριβώς αυτό: την συνήθεια του να παραιτούμαστε. Είναι πολύ πιο εύκολο να μην λυγίσεις, όταν γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίον μπορείς να κάνεις boost στο ηθικό σου.
First things first, όπως άπειρες φορές έχουμε τονίσει, κάθε πρόβλημα έχει μια ρίζα, σαν ζιζάνιο πρέπει να αφερεθεί από εκεί, ειδάλλως πολύ απλά επανεμφανίζεται. Συνεπώς, ένας τρόπος για να κάνεις wake-up call στον εαυτό σου την επόμενη φορά που θες απλά να τα παρατήσεις, είναι να αναγνωρίσεις τους παράγοντες που σε έφτασαν στο σημείο αυτό. Αναγνωρίζοντας τους, ξεκινάς με μικρά βήματα να τους αντιμετωπίζεις έναν προς ένα και τέλος επιτυγχάνεις όλα όσα θες. Δεν είναι βέβαια τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά σίγουρα αξίζει!
Παρότι όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο, όταν φτάνουν στο σημείο παραίτησης, πίσω από την σκέψη αυτή κρύβονται σε όλους οι ίδιοι παράγοντες:
#1 Αυτο-μίσος
Η αντίληψη κάθε ανθρώπου προς τον εαυτό του ποικίλει από άτομο σε άτομο. Oρισμένοι μπορεί να είναι υπερβολικά ναρκισσιστές, άλλοι υπερβολικά υποτιμητικοί προς τον εαυτό τους, ενώ κάποιοι τυχεροί μπορεί να έχουν βρει την χρυσή ορθή αυτοεκτίμηση. Σύμφωνα με τον επιστήμονα κλάδου της ψυχολογίας Robert Firestone, η ανθρώπινη συνείδηση όσον αφορά την αυτοεκτίμηση-αυτοκριτική, χωρίζεται σε δύο πλευρές μια φωτεινή, η οποία είναι η αυτοκριτική που ασκείται σε λογικά πλαίσια και μια σκοτεινή πλευρά, η οποία είναι γνωστή και ως «Αντι-εγώ».
Η πλευρά αυτή είναι γεμάτη με αμφιβολίες προς τις δυνατότητες μας, υποτιμητικά σχόλια, ψευδής προβλέψεις αποτυχίας, προσβολές και πολλά άλλα στοιχεία ήπιας αυτοκαταστροφής. Το «Αντι-εγώ» συνήθως διαμορφώνεται βάσει νεαρών εμπειριών και αρνητικών σχολίων, στοιχεία τα οποία απορροφόνται, αφομοιώνονται και εν καιρώ βγαίνουν στην επιφάνεια με αυτήν την μορφή. Δεν είναι λίγες οι φορές, που ένα παιδί χτίζει το «Αντι-εγώ» του σύμφωνα με την άποψη που είχαν οι γονείς του για τον εαυτό τους. Εξού και «το μήλο κάτω απ΄τη μηλιά…», just saying.
#2 Βολικότητα
Όπως είναι φυσικό, αυτή η εσωτερική φωνούλα κακής κριτικής προς τον εαυτό μας, έχει μια τάση να μας χαλιναγωγεί, αρέσκεται στο να μας έχει υπό έλεγχο, να κολυμπάμε σε ασφαλή νερά, να παίζουμε εκ του ασφαλούς και όλα τα σχετικά προς αποφυγή παραδείγματα. Ο τρόπος για να το επιβάλλει αυτό είναι με την σκληρή έως και προσβλητική κριτική. Και ο δεύτερος είναι και ο πιο ύπουλος, καθώς μπορούμε εύκολα να συνηθίσουμε στο να ανταποκρινόμαστε, είναι η χρήση τεχνασμάτων που προάγουν την επανάπαυση. Αυτό που αναφέραμε νωρίτερα δηλαδή, μια φωνή που σε βάζει σε mode αδράνειας. Η αδράνεια μας καθιστά εύκολα χειραγωγήσιμους και μπορεί να βγει εκτός ελέγχου, ειδικότερα όταν η πηγή αυτής είμαστε εμείς οι ίδιοι, απλά γιατί θέλουμε το μαξιλαράκι ασφαλείας στην ζωή μας.
#3 Συναισθηματική Ακαμψία
Όσο άσχημη κι αν είναι η εικόνα που μπορεί να έχουμε για τον εαυτό μας, σπανίως έως πότε δεν την αλλάζουμε, διότι μας είναι οικεία. Άλλη μια απόδειξη του πόσο κακή μπορεί να γίνει η συνήθεια. Ένας λόγος που σκέφτεσαι να παραιτηθείς, είναι γιατί έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να καταφέρεις αυτό που θες. Αν αναρωτιέσαι «μα γιατί να το κάνω αυτό;», δυστυχώς είναι ένας ακόμη μηχανισμός προστασίας – that we could live without – ο οποίος βρίσκεται επίσης εκτός του συνειδητού μας ελέγχου. Τα όρια που μας βάζει αυτός παράγοντας παραίτησης, διαμορφώνονται βάσει συμβιβασμών που έχουμε κάνει σε καταστάσεις κατώτερες του πρέποντος, σε νεαρή ηλικία, οι οποίες καταλήγουν στο να μας περιορίζουν στο μέλλον.
Η παραίτηση είναι απλά μια εύκολη λύση. Όσο έχεις κίνητρο, δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστείς με λίγα ή να σκεφτείς να παρατήσεις τον αγώνα στην μέση. Την επόμενη φορά που νιώθεις πως δεν μπορείς να το κάνεις, έστω και για λίγο άλλαξε το σκεπτικό σου, μετά αλλάζει και η διάθεση και σαν ντόμινο όλα ακολουθούν. Σκέψου απλά ότι κάνεις από μας δεν γνωρίζει τα πραγματικά του όρια αν δεν φτάσει στο απόλυτα άκρο, που ίσως να μην υπάρχει, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, maybe sky really is the limit.
Επίσης, σκέψου πως όταν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου, υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν στις δυνάμεις σου. Πριν παρεξηγηθούμε και πέσουν τα «Μα, ό,τι κάνεις πρέπει να το κάνεις για τον εαυτό σου κλπ.», εννοώ ότι σαν τρίτα πρόσωπα σε περιπτώσεις πανικού και θολούρας, σίγουρα θα βλέπουν κάτι παραπάνω σε εσένα που εσύ αγνοείς. Grass is always greener on the other side!
Τέλος, σκέψου τον εαυτό σου σαν μηχανή που για να λειτουργήσει καιεί φοβίες. Το ξέρω ακούγεται χαζό, αλλά δουλεύει. Τι εννοώ με αυτό; Μάθε να κάνεις reverse effect, ο φόβος προς τη ήττα είναι αυτός που σε κάνει να θες να τα παρατήσεις όλα, μάθε να κάνεις το αντίστροφο, να νιώθεις το φόβο και να τον αντικρούεις με ένα θαρραλέο «Εγώ θα το κάνω έτσι κι αλλιώς!». Αποδέξου την μικρή ήττα ως πρόδρομο προς μια μεγαλύτερη επιτυχία και συνέχισε να προσπαθείς!
P.S: «You can fail at what you don΄t want, so you might as well take a chance on doing what you love!» – Jim Currey
