Για τους φανατικούς αναγνώστες του πρώτου βαγονιού, τους παθόντες του 608 και τους Obamaφοβικούς, η σημερινή ιστορία είναι η απόδειξη πως ναι, υπάρχουν και χειρότερα. Στη Ρόδο, υπάρχει καλό δίκτυο συγκοινωνιών, με δρομολόγια που εξυπηρετούν τις ανάγκες των περισσοτέρων. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η μικρή συχνότητα των δρομολογίων. Έτσι, φτάνοντας στο νησί Παρασκευή απόγευμα, μου είπαν πως το επόμενο λεωφορείο για το χωριό είναι τη Δευτέρα το μεσημέρι.
Τελικά, πήρα ένα δρομολόγιο Σάββατο μεσημέρι για πλησιέστερο χωριό (21 χιλιόμετρα από το χωριό μου). Ρώτησα τη διάρκεια της διαδρομής και τον σταθμό και ξεκίνησα ήσυχος. Το πρόβλημα είναι πως το λεωφορείο δεν έκανε αναγγελίες των στάσεων και όταν σταματούσε το λεωφορείο δεν υπήρχαν στάσεις κι ενδείξεις τοπωνυμιών, με αποτέλεσμα όταν ρώτησα τη μοναδική μου συνεπιβάτη να διαπιστώσω αυτό που φοβόμουν, πως είχα περάσει την στάση μου.
Ο οδηγός με συμβούλεψε να κάνω τη διαδρομή μέχρι το τέλος (ωραία διαδρομή ομολογουμένως) για να μη μείνω μόνος στο κρύο. Κάναμε, λοιπόν, τον κύκλο και καταλήξαμε στη σωστή στάση από όπου με μάζεψαν οι δικοί μου. Γυρνώντας στο κέντρο, δύο μέρες μετά, η κοπέλα των εκδοτηρίων με αναγνώρισε: «Μου είπε ο οδηγός πως έζησες μια περιπέτεια. Θα σε θυμόμαστε.»
