Όταν στις αρχές της ενήλικης ζωής μας αναζητούσαμε την ελευθερία, την ανεξαρτησία, μαζί με τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τα ρίσκα που θα τα συνόδευαν, δεν υπολογίζαμε τις δύσκολες στιγμές. Πιστεύαμε ότι θα κατακτούσαμε επιτυχώς ό,τι οι άλλοι δεν μπορούσαν. Πόσο ακατόρθωτο να ήταν; Είχαμε τόλμη, ενέργεια, θάρρος και πάνω από όλα άγνοια.
Οι στιγμές αυτές ήρθαν. Δεν είχαμε ζήσει μέχρι τώρα κάτι παρόμοιο. Είχαμε κλάψει, απογοητευτεί, νευριάσει, φωνάξει για βοήθεια στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Στιγμές στις οποίες δεν είχαμε κανέναν άλλο δίπλα μας, πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτόν σε μια κατάσταση που δεν ήταν ικανός να φανεί δυνατός. Είμασταν μόνοι, όχι από επιλογή, αλλά μπήκε βλέπεις ο παράγοντας ζωή στη μέση.
Τότε, αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύτιμη είναι η αίσθηση της ανθρώπινης παρουσίας στο πλάι σου. Του συντρόφου, του φίλου, της οικογένειας που έχεις επιλέξει ως συνοδοιπόρους. Την ανάγκη που έχεις να κρατήσεις το χέρι τους, να ακούσεις «όλα θα πάνε καλά, με ακούς;» κι ας μην το πιστεύει κανένας, να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στον ώμο τους με κλειστά μάτια και να χαθείς, να ξεσπάσεις πάνω τους για ό,τι σε παιδεύει. Ξέρεις ότι θα είναι εκεί για ό,τι προκύψει, όχι επειδή τους θεωρείς δεδομένους, αλλά επειδή οι ζωές σας πλέον έχουν ενωθεί.
Εξάλλου αυτό δεν εννοούσαμε όταν υποσχεθήκαμε να είμαστε μαζί στα όμορφα και στα άσχημα; Το εκφράσαμε στις πιο έντονες συναισθηματικές μας στιγμές, όπου όλα έμοιαζαν ιδανικά και ήρεμα. Όμως τώρα που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε και τις πιο δυσάρεστες σκηνές σαν σύνολο και όχι σαν άτομο, γευτήκαμε την αλήθεια μιας ανθρώπινης σχέσης. Όταν αναζητούσαμε βοήθεια από «ανθρώπους» που δεν ήταν άνθρωποι. Και παρόλα αυτά, τα βγάλαμε πέρα.
Παιδευτήκαμε, ζοριστήκαμε, απελπιστήκαμε. Φωνάξαμε, γκρηνιάξαμε, κουραστήκαμε. Αλλά ποτέ δεν φτάσαμε στο άκρο να τα παρατήσουμε, κυρίως ο ένας τον άλλο. Κι αν ξαναβρισκόμασταν απέναντι σε μια δύσκολη στιγμή, δεν θα επέλεγα κανέναν άλλο να ήταν στο πλάι μου. Μπορεί να ήταν δύσκολο, αλλά το περάσαμε μαζί.
