Σε όλη μας την ζωή περνάμε από αμέτρητες πόρτες, κάθε μια με διαφορετικό προορισμό και περιεχόμενο, όλες με τον ίδιο στόχο, την μετάβαση και το να φτάσουμε κάπου. Πέρα από την δεδομένη κυριολεκτική σημασία της λέξης αυτής, υπάρχει και μια μεταφορική που συνδέεται άρρηκτα με τους ανθρώπους. Εκτός από τα σπίτια, ναι, έχει και ο άνθρωπος πόρτες. Μου αρέσει να τις θεωρώ πνευματικού τύπου πόρτες, συναισθηματικές και ιδεολογικές. Ναός, με πόρτες και παράθυρα είναι η ψυχή του ανθρώπου.
Αν θέλετε να το δούμε λίγο πιο σύνθετα, φανταστείτε το πραγματικό εαυτό ενός τυχαίου ατόμου σαν μια μικρή κωμόπολη, περιτριγυρισμένη από ανθεκτικά και καλοχτισμένα τείχη. Αδιαπάρεστα, ναι, όχι όμως χωρίς λόγο, μα για έναν πολύ σημαντικό, την προστασία. Λάθος, την αυτό-προστασία. Είναι παράδοξο της φύσης μας να θέλουμε να έρθουμε πιο κοντά στους άλλους, ενώ ταυτόχρονα να επιθυμούμε να βρισκόμαστε σε απόσταση ασφαλείας. Τα τείχη αυτά, λοιπόν, διαθέτουν συγκεκριμένες εισόδους, ανοιχτές μόνο για επιλεγμένα άτομα. Αυτά που κρίνουμε εμείς άξια. Όλα τα άτομα που θεωρούμε δηλαδή «δικά μας».
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Γνωρίζουμε αν πράγματι η κρίση μας είναι ορθή, ώστε να αφήσουμε τα σωστά άτομα να μας προσεγγίσουν; Συνήθως αποφεύγουμε να κάνουμε αυτήν την ερώτηση στον εαυτό μας, μήπως κλονίσουμε την αυθεντία μας, μήπως τελικά καταλήξουμε στο ότι φταίμε που αφήσαμε ορισμένα άτομα να έρθουν τόσο κοντά, με αποτέλεσμα απλά μια τιτανομέγιστη απογοήτευση, ενώ άλλα δεν κατάφεραν να πουν ούτε για το μέσα μας. Άραγε είμαστε εμείς ο λόγος που δεν συνάπτουμε επιτυχημένες σχέσεις; Και αν αναρωτιέστε τι ορίζεται ως επιτυχημένη σχέση, μα φυσικά αυτή που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, όχι καλά, έχει μεγάλη διαφορά.
Είναι πολλές φορές που νομίζουμε ότι ξέρουμε τι θέλουμε, ότι ξέρουμε ποιο είναι το καλύτερο για μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε τίποτα, διότι δεν αφήνουμε τους άλλους να γνωρίσουν εμάς. Η ευκαιρία είναι χρόνος, κάθε ευκαιρία που δίνεις σε ανθρώπους που δεν αξίζουν είναι χαμένος. Πετάμε δύο-τρεις και δέκα επιμένοντας πως το εκάστοτε άτομο αξίζει, πως κάτι θα αλλάξει. Κι ενώ άλλοι χτυπάνε επίμονα την πόρτα μας, εμείς είμαστε κουφοί κατ΄επιλογή.
Είναι έγκλημα να δολοφονείς την δική σου ευτυχία, να κλείνεις βίαια την πόρτα σε αυτούς που ουσιαστικά έχουν όσα ζητάς και δεν το ξέρεις, ούτε θα το μάθεις. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί νομίζουμε. Ναι, είναι σχεδόν γελοίο, αλλά αυτή είναι η απάντηση. Πάντα κάτι νομίζουμε και όπως μου έχουν πει και δεν μπορώ να ξεχάσω «είναι κακό να νομίζεις». Για ο,τιδήποτε στην ζωή πρέπει να είσαι σίγουρος πριν κάνεις κάποια κίνηση.
Ο μεγαλύτερο εχθρός των ανθρωπίνων σχέσεων είναι οι υποθέσεις. Με αυτό εννοώ το να γνωρίζεις ένα άτομο και δίχως να το μάθεις να υπολογίζεις την αξία του βασισμένος σε υποθέσεις, μικρά στοιχεία που έχεις παρατηρήσει αραιά και που σε έναν «υπέροχο» συνδυασμό με γνώμες από τρίτα άτομα. Όλα αυτά στο minimum χρονικό διάστημα. «Μακριά!» λες σε πολλούς υπέροχους ανθρώπους, πρώτου τους γνωρίσεις και μετά παραπονιέσαι που νιώθεις μόνος και ανικανοποίητος. Επιεικώς απαράδεκτο!
Δεχτείτε, λοιπόν, μια συμβουλή, που είναι χρυσάφι, αλλά δύσκολη στην εφαρμογή. Δείτε κάθε νέα σχέση (φιλική/ερωτική, whatever) σαν ένα επιστημονικό πείραμα. Ακούγεται περίεργο και ρηχό. Είναι πολύ βασικό όταν θες να κρίνεις ένα άτομο να χρησιμοποιείς την λογική και λιγότερο το συναίσθημα. Μετά, νιώσε όσο θες! Στην αρχή παρατήρησε προσεκτικά. Μια θεωρία δεν μπορεί να είναι έγκυρη δίχως απόδειξη και πείραμα.
Έχετε δει ποτέ επιστήμονα να παρατάει ένα πείραμα στη μέση λέγοντας «Αρκετά είδα, φτάνει»; Οι σχέσεις που συνάπτουμε θέλουν χρόνο και επιστημονική ακρίβεια, αν βέβαια θέλετε να αποτρέψετε τον εαυτό σας από την συναισθηματική επένδυση σε λάθος άτομα και τα σωστά άτομα από το να πληγωθούν χωρίς να το θέλετε. Συνεχίζεις να μαθαίνεις κάποιον πριν τον αποκλείσεις, μέχρι να σιγουρευτείς ότι οι θεωρίες σου αντιστοιχούν στο πραγματικό προφίλ του ατόμου. Όταν καταγράψεις το προφίλ, μετά αποφασίζεις αν συμφωνεί με όσα ζητάς (προϋπόθεση το να γνωρίζεις τι ζητάς).
Όλα αυτά υπό περιορισμό συναισθημάτων για αρχή. Είναι δύσκολο, αλλά μετά γίνεται απλά ένας αλγόριθμος που θα ακολουθείς δίχως να καταβάλεις προσπάθεια κάθε φορά που ένα νέο πρόσωπο εισβάλει στην ζωή σου. Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε: οι ευκαιρίες, ο χρόνος, το συναίσθημα, όλα στον κόσμο απτά ή μη είναι αναλώσιμα. Μάθετε να τα διαχειρίζεστε σωστά!
P.S.: Don΄t assume, be sure.
