Όλοι μας βάζουμε μικρούς στόχους που μπορούμε εύκολα να τους φτάσουμε. Βάζουμε ένα παιχνίδι στον εαυτό μας με διάφορα επίπεδα δυσκολίας. Είναι ένα παιχνίδι που εναλλάσσεται ανάλογα με τις πτυχές του εαυτού που θέλουμε να εξελίξουμε. Βέβαια, ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια, με τα οποία σχηματίζει άποψη για τον εαυτό του, ενώ πολλές φορές επηρεάζεται και από απόψεις τρίτων.
Ακόμα και αν ξεκινάμε από τα χαμηλά, η ικανοποίηση της επίτευξης του στόχου μας μπορεί να είναι μεγάλη. Αυτό γιατί δε γνωρίζουμε. Η άγνοιά μας καλύπτεται με έναν έντονο ενθουσιασμό ικανό να μας ωθήσει είτε στο να επαναπαυτούμε, είτε στο να συνεχίσουμε να παίζουμε στα επόμενα επίπεδα δυσκολίας. Δε ξέρουμε. Δε ξέρουμε τι ακολουθεί, αν πρέπει να τολμήσουμε ή να πνιγούμε στο φόβο μας που θα μας παγώσει σε μία σταθερότητα.
Είναι δύσκολο να συνεχίσει κανείς να παίζει στα επόμενα επίπεδα.
Οι απαιτήσεις συνεχώς αυξάνονται καθώς μεγαλώνουμε. Αλλά κάποια χαρακτηριστικά παραμένουν ίδια σε κάποιους. Ίσως και σε εκείνους που χαιρόμασταν να τους βλέπουμε να δυσκολεύονται να ανέβουν επίπεδα ή ακόμη και να τα παρατάνε. Και επιχειρούν να ξαναζήσουν αυτές τις «μικρές» χαρές και αποχωρούν νικημένοι από μη ολοκληρωμένα σχέδια. Δε θα μάθουν ποτέ αν βρίσκονταν πολύ κοντά ή πολύ μακριά στην κορύφωση.
Το παιχνίδι αυτό είναι διαφορετικό ανάλογα με τις πτυχές που εστιάζει ο καθένας και τον τομέα που θέλει να εξελιχθεί. Πρέπει όμως να τονίσουμε κάτι: σε κάθε παιχνίδι υπάρχουν και οι «προικισμένοι». Αυτοί οι οποίοι δε χρειάζεται να καταβάλουν πολλές προσπάθειες για να πετύχουν αυτό που θα βάλουν στο μυαλό τους. Αρκεί απλώς να το βάλουν. Θεωρώ πως ο καθένας έχει ένα κομμάτι στο οποίο μπορεί να διακριθεί. Απλώς άλλοι είναι τυχεροί και το βρίσκουν άμεσα και άλλοι χρειάζεται να ψάξουν. Κάθε άνθρωπος ειδικεύεται σε κάτι. Έχει ένα χάρισμα που τον βοηθάει να πετυχαίνει «μικρά» επιτεύγματα.
