Στο πρώτο βαγόνι, ως γνωστόν, ο καθένας είναι ελεύθερος να διακινήσει τις απόψεις του για τη ζωή και την κοινωνία. Στο πρώτο βαγόνι, ως γνωστόν επιβιβάζεται κάθε καρυδιάς καρύδι. Στην σημερινή μου διαδρομή, ξεχώριζε η μορφή ενός «σπλαχνικού Ελληναρά» άντρα. Το θέμα που απασχολούσε αυτόν και τον φίλο του, ήταν η κτηνωδία δύο Βουλγάρων που σκότωσαν το παιδί τους (το Υang.gr και το Πρώτο Βαγόνι διατηρούν τις επιφυλάξεις τους για την πιστότητά ή όχι των ειδήσεων που μεταφέρονται διά στόματος άλλων). Ο διάλογος είχε ως εξής:
– Έχει παραγίνει αυτό με τους ζητιάνους. Είχαμε και παλιά ζητιάνους, αλλά λίγους και διακριτικούς. Τώρα έχουμε έναν σε κάθε βαγόνι.
– Δεν υπάρχουν πια δουλειές. Αναγκάζονται κι αυτοί να ζητιανέψουν χρήματα. Παλιά μια δουλειά την έβρισκες.
– Άκουσες και το άλλο με τους Βούλγαρους που σκότωσαν το παιδί τους γιατί δεν μπορούσαν να το θρέψουν. Αηδιάζω και μόνο που το σκέφτομαι. Μα να κάνει τέτοιο πράγμα στο ίδιο του το παιδί;
– Αν δεν την ήθελε τη ζωή του ν΄αυτοκτονούσε και ν΄άφηνε το παιδί να ζήσει.
– Αυτοί δεν σκέφτονται όπως εμάς. Αυτοί δεν έχουν ψυχή. Ξέρεις τι χρειάζονται; Πίσσα και πούπουλα όπως τον Λούκυ Λουκ και να τους βάλουν σε μια πλατεία, με το δικαίωμα να του ρίξει ο καθένας μας από μια πέτρα.
– Αυτό χρειάζονται. Έχεις δίκιο. Εσύ την δικιά σου τι την έκανες; Την έδωσες στη μητέρα σου;
– Την είχαμε στο μαιευτήριο τέσσερις μήνες, και τώρα την έδωσα στη μάνα μου. Όλη μέρα την ταΐζει. Την πήραμε από το μαιευτήριο 5 κιλά και τώρα πήρε άλλα τόσα. Φοβόταν μάλιστα πως το παιδί θα κακοπερνούσε εκεί, αλλά σε πληροφορώ πως ζωή και κότα έκανε.
– Αλίμονο σ΄εμάς!
– Και να την δεις την κοράκλα μου τι φάτσα που έχει. Να είδες εμένα; Δεν μπορώ να την μεγαλώσω και την έδωσα στη μάνα μου, δεν την σκότωσα.
– Καλά το έκανες.
– Θέλω πρώτα να γίνω άνθρωπος. Να έχω τη δουλειά μου, να έχω το σπίτι μου, να πάρω το αμάξι μου και μετά θ΄ασχοληθώ μαζί της.
– Μακάρι να σκεφτόντουσαν όλοι έτσι.
– Κι ύστερα, μ΄αρέσουν τα ναρκωτικά. Κακό είναι; Υπάρχει φίλε μου, τόσος ρατσισμός γύρω μας. Σε βλέπουν εξαρτημένο και βιάζονται να σε κατηγορήσουν για να νιώσουν αυτοί άγιοι. Δεν αντέχω ρε, τον ρατσισμό τους, με πνίγει.
(Εκείνη την ώρα κατέβηκα στον σταθμό μου, αλλά σκέφτομαι πραγματικά: σε τι κόσμο θα φέρουν τα παιδιά τους οι φίλοι μου;)
