Δε ξέρω αν από ένα «γιατί» μπορούμε να αρχίσουμε τη σωστή ερώτηση. Ίσως ένα «πώς» να ήταν ιδανικότερο, εφόσον το λεγόμενο timing είναι σαφέστατα ακατάλληλο. Αυτό γιατί ο οποιοσδήποτε θα θέλει μετά από κάποιο χωρισμό να χαλαρώσει, να απολαύσει την «ελευθερία» του (ενώ προηγουμένως βρισκόταν με χαλινάρια).
Μια τέτοια απορία θα τη χαρακτήριζα εύλογη. Είναι εκείνη η υποχρεωτική επιλογή που κάνουμε όταν δενόμαστε με τον άλλο συναισθηματικά σε άμεσο χρόνο. Ίσως να προκύπτει ως επιβεβαίωση για να μας επισημάνει πως είναι εκείνο το παρεξηγημένο αίσθημα του έρωτα. Πως η προηγούμενή μας εμπειρία μπορεί να μην μας αντάμειψε με τον επιθυμητό τρόπο γιατί δεν ανταποκριθήκαμε όπως έπρεπε και μας δίνετε άλλη μία ευκαιρία. Ίσως και να είναι η μία ευκαιρία που αναζητάει ο καθένας από εμάς για να νιώσει έστω μια φορά τον αυτοαποκαλούμενο έρωτα. Είναι η αίσθηση που σε γλυκαίνει απότομα και απροειδοποίητα. Το σχοινί που σε βοηθάει να δραπετεύσεις έστω για λίγο από την μονοτονία της μοναξιάς.
Η μαγκιά είναι να δίνουμε διάρκεια στο προσωρινό. Στο προσωρινό που προηγήθηκε και ολοκληρώθηκε και στο επόμενο που ακολουθεί. Τα πάντα είναι προσωρινά. Δεν υπάρχουν δεδομένα. Είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε από το μόνιμο της μοναξιάς, να επιλέξουμε την συντροφιά ενός ανθρώπου που θα μας επιλέξει. Που θα επιλέξει να προσφέρει λίγη από τη δική του λάμψη. Ίσως κάποια πράγματα να τα γεύεσαι καλύτερα όταν προκύπτουν. Όταν δεν είσαι προϊδεασμένος και δε ψάχνεις για εκείνο το «ιδανικό», που θα βρίσκεται ανάμεσα σε σιξ πακ και δίμετρα πόδια. Ίσως ο «έρωτας», μια λέξη αρκετά δύσκολη να την προφέρουμε γιατί δεν αρκεί μία γλώσσα αλλά έντονη ειλικρίνεια, να έρχεται εκεί που έχουμε χάσει τον ενθουσιασμό μας λόγω εμπειριών. Ή απλώς είμαστε, υπό άλλες συνθήκες, οι τυχεροί που τον συναντάμε σε έναν «παιδικό», αγνό ενθουσιασμό. Στην πρώτη μας επαφή με αυτόν…
Υ.Γ.: Πρέπει να προσαρμοστούμε στην ιδέα των καθυστερήσεων. Να λυθούμε από εκείνη την παιδική ανυπομονησία. Παρατηρούμε να γίνονται αδιάκοπα αναχωρήσεις με ή χωρίς επιστροφή, χωρίς να τις επιτρέπουμε. Αλλά τυχαίνουν. Δεν καθορίζονται τα πάντα από εμάς.
