Όταν πήγαινα Λύκειο, είχα μια συμμαθήτρια που είχε συνηθίσει να τη μεταφέρει παντού ο μπαμπάς της. Σε μια συζήτηση για τα λεωφορεία, είχε δηλώσει «πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως μετακινείστε με τα ΜΜΜ. Μια φορά πήρα τον ηλεκτρικό και κόντεψα να λιποθυμήσω. Να ‘ναι καλά ο μπαμπάκας μου με πάει όπου χρειάζεται με το αυτοκινητο». Σήμερα συνάντησα αυτή την κοπέλα στο λεωφορειο. Μου έκανε εντύπωση που με πλησίασε γιατί είχαμε να μιλήσουμε 3 χρόνια. Όταν φτάσαμε στον σταθμό του τρένου, ο συρμός ετοιμαζόταν να φύγει αλλά μια γριά πιάστηκε στην πόρτα. Η πρώην συμμαθήτρια ορμάει και με μια θεαματική κίνηση άνοιξε την πόρτα. Δε βρήκαμε θέση στο βαγόνι. Με κοίταξε με νόημα και μου είπε «ετοιμάσου να τρέξεις». Στον επόμενο σταθμό αλλάξαμε βαγόνι. Καθίσαμε. Τα λέγαμε σε όλη τη διαδρομή. Με το που φεύγει ο συρμός από Βικτώρια μου λέει «έρχεται το σπρώξιμο». Στην Ομονοια έσπρωξε τους μπροστινούς με την ίδια δύναμη που κάποτε κάρφωνε την μπάλα στο βόλεϊ.
(Βίωσα την εξέλιξη του ανθρώπου από πρώτο χέρι. Ο Δαρβίνος είχε δίκιο. Οι οργανισμοί προσαρμόζονται στο περιβάλλον για να επιβιώσουν)
