By
Posted on
Στο πρώτο βαγόνι, ώρα αιχμής για τις νυχτερινές διαδρομές. Λίγο προτού αράξει το τρένο στο σταθμό του Θησείου, βλέπω το βαγόνι μισοάδειο. Στη μια πόρτα υπάρχει κολλημένο το αυτοκόλλητο πως δε λειτουργούν. Μπαίνουμε από τη μεσαία, τρέχουμε στο αριστερό «κουπέ». Είναι παντελώς άδειο. Η χαρά του να μη βλέπεις στριμωξίδι, να μη δέχεσαι κρύο καθώς ανοιγοκλείνουν οι πόρτες, να μην έρχεται η βαβούρα και η παραζάλη των απ’ έξω, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το να κάθεσαι στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου.
