Αποτυχημένα ραντεβού που θες απεγνωσμένα να εξαφανιστείς. Όλοι έχουμε ζήσει έστω από ένα, ας μην κοροϊδευόμαστε. Τι θα μπορούσε να κάνει ένα ραντεβού αποτυχημένο άραγε που να θες να φύγεις και να αφήσεις τον άλλον ή την άλλη σύξυλο;
Έστω πως έχεις βγει ραντεβού με τον τύπο ή την τύπισσα που γνώρισες στην νυχτερινή σου έξοδο (ή σε οποιαδήποτε έξοδο τέλος πάντων), έστω ότι αγνόησες όλα τα σημάδια που σου βροντοφώναζαν ότι είναι κακή ιδέα. Βγαίνετε, κάθεστε, ανοίγει το στόμα και αρχίζει να πετάει βατράχια, ασυναρτησίες και ανυπόστατες βλακείες, τι κάνεις οέο; Εδώ σε θέλω πουλάκι μου.
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Τι εννοώ με αυτό; Κλασική και αγαπημένη τακτική πολλών: προσυμφωνημένη συνεννόηση με το κολλητάρι σου. Αυτό τον ξεδιάντροπο που σε παίρνει τηλέφωνο και απλά σε αφήνει να μιλάς μόνος σου για να μπορέσεις να εξαφανιστείς από το βαρετό ραντεβού σου. (ντριιιιν ντριιιιν) «Ναι, έλα ρε μάνα τι έγινε; ΠΩΣ;! Κλείσε, έρχομαι! Συγγνώμη, αλλά πέθανε το χρυσόψαρο μου και πρέπει να φύγω. Θα τα ξαναπούμε όμως…». Απέφυγε να αναφέρεις ονομάτα, ενώ μπορείς επίσης να πεις ένα «πρέπει να πάω έξω να μιλήσω», προκειμένου να μπορέσεις να συνεννοηθείς σαν άνθρωπος.
«Σαν να νιώθω μια ξαφνική αδιαθεσία». Το ραντεβού πάει χειρότερα από ποτέ, τα λεπτά σου φαίνονται αιώνες. Δεν ξέρεις τι να πεις, βλέπεις ότι δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο και απλά αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που δέχτηκες να βγεις ή που έκανες την πρόταση. Κοιτάς δεξιά, κοιτάς αριστερά μήπως και βρεις καμία σανίδα σωτηρίας και ξαφνικά βλέπεις έναν άκυρο να πιάνει το κεφάλι του. Tότε σου έρχεται η φοβερή ιδέα να σε πιάσει ξαφνική αδιαθεσία. Αρχίζεις και προετοιμάζεις το έδαφος, πιάνεις και εσύ το κεφάλι σου, βαριανασαίνεις, ρίχνεις και έναν αναστεναγμό πού και πού, κλείνεις και λίγο τα μάτια σαν να προσπαθείς να δεις κάτι που είναι μακριά για να κάνεις τον άλλον να σε ρωτήσει αν είσαι καλά και τότε ρίχνεις την βόμβα σου. «Δεν αισθάνομαι καλά, νομίζω ότι έχω τακαμούρι. Πρέπει να φύγουμε. Σβήνω, πεθαίνω, λιώνω.»
Για τους λίγο πιο τρελούς έχω να προτείνω το εξής: αν δεν αντέχεις τις βλακείες που σου τσαμπουνάει αλύπητα ο άλλος ή σε θέλει μόνο για το κορμί σου το φιδίσιο, κάνε μια έξοδο με τα όλα της! Ξεκίνα να πουλάς ιστορία και τρέλα, δεν σε ενδιαφέρει κιόλας πώς θα το πάρει. Άρχισε να βγάζεις άναρθρες κραυγές ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μίλα με τον εαυτό σου δυνατά σε σημείο που να νομίζει ότι είσαι σχιζοφρενείς. «Τι είπατε; Όχι ρε παιδιά, καλό παιδί είναι. Να, τώρα έτσι όπως τον βλέπω, είναι πολύ νόστιμος. Χαχαχα! Σταματήστε τι πράγματα είναι αυτά;». Ίσως έτσι σηκωθεί και φύγει μόνος του.
Πες του ότι θες να πας τουαλέτα και εξαφανίσου. Ό,τι άφησες πίσω αποχαιρέτησε το, ξέχνα το μπουφάν ή την ζακέτα σου adios amigos. Απλά αν έχεις σκοπό να εξαφανιστείς έτσι, άφησε κάπου το μερτικό σου, μην το παρακάνεις κιόλας κρίμα είναι. Άσε που δεν θες να επιβαρύνεις τόσο πολύ το κάρμα σου, δεν θα το εξαγνίσεις ούτε στην επόμενη ζωή έτσι όπως το πας.
Φέρε το τρελό σου παρεάκι τυχαία (!) στο μαγαζί που θα είστε. «Μα τι τύχη, κι εσείς εδώ; Δεν το πιστεύω. Καθίστε μαζί μας. Δεν σε πειράζει, ε;». Είναι σημαντικό να μην προλάβει να αντιδράσει, οπότε πρέπει να είστε όλοι γρήγοροι, σβέλτοι και αποτελεσματικοί. Ήρθε η ώρα να σου αποδείξουν πόσο φίλοι είναι και να σε ξελασπώσουν για άλλη μια φορά από την δύσκολη θέση. Καθίστε με τις ώρες, μιλήστε μεταξύ σας η παρέα σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην βγήκες ποτέ ραντεβού.
Όσο χάλια και αν είναι τα ραντεβού σας, όσο και αν εκείνη την στιγμή μοιάζουν όλα αιώνας και βουνό που δεν ξεπερνιέται με τίποτα, να ξέρετε πως μετά από λίγο καιρό θα τα θυμάστε και θα γελάτε. Όχι μόνο θα γελάτε με την παρέα σου, θα ξεκαρδίζεστε με την τρομαγμένη φάτσα σας και με τους τύπους και τύπισσες που πάτε και μπλέκετε.
