Ας αρχίσουμε με μια παρομοίωση: η ζωή είναι σαν καρδιογράφημα. Όλοι μας έχουμε κορυφώσεις και πτώσεις. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει χτύπος και ότι τίποτα δεν πάει λάθος, όλα είναι μέρος της ζωής.
Οι κορυφώσεις είναι εκείνες που αναδεικνύουν τις δυνατότητές μας, ίσως και ένα μέρος τους. Οι πτώσεις ίσως μας επιβάλλουν τη δική τους ισορροπία, ώστε να μην παρασυρόμαστε. Ίσως να αποτελούν το σήμα κατατεθέν για μια νέα αρχή και ότι μάλλον χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε προτεραιότητες. Ίσως να μας καθοδηγούν στο να ληφθούν εναλλακτικές αποφάσεις για τις παρούσες ή επιπρόσθετες πτυχές της ζωής μας. Καλύτερο θα ήταν να εξετάσουμε τις περιπτώσεις που βιώνουμε κατηφόρες στη ζωή μας.
Πιθανότατα να έχουμε αντικρίσει τη μια πλευρά του νομίσματος και να αγνοούμε μια δεύτερη αντιφατική της. Θα ήθελα να συμφωνήσουμε στο ότι τα αντιφατικά ζεύγη είναι κυρίαρχα στο εσωτερικό μας. Είναι αίτια – αποτελέσματα εσωτερικών διενέξεων. Οι πτώσεις καθορίζονται πολλές φορές από τον καθησυχασμό μας, την απραξία και την αβεβαιότητά μας για τον εαυτό μας. Προσπαθώντας να τον βρούμε, παίρνουμε κακές αποφάσεις, ανάξιες των προσδοκιών μας. Αλλά ως πότε;
Φτάνει η στιγμή που βαριέσαι να αντικρίζεις το ίδιο μοτίβο, το ίδιο θέαμα. Επιθυμείς εκείνες τις κορυφώσεις που ίσως να μην έχεις αντικρίσει ακόμη. Ίσως όμως και να νοσταλγείς αυτές που βίωσες. Πάρε την απόφαση να ξυπνήσεις από τον λήθαργο που έχεις πέσει, να βάλεις σε προτεραιότητα αυτά που θες και αναδεικνύουν ένα κομμάτι σου. Θυσίασε όσο χρόνο χρειάζεται και πλησίασε τους στόχους. Γιατί τότε θα φτάσεις στην ικανοποίηση.
