Νομίζω ότι έχουμε χάσει λίγο την μπάλα στις σημερινές σχέσεις! Βλέπεις ζευγάρια στο δρόμο και δεν καταλαβαίνεις ποιος μιλάει, η κοπέλα ή το αγόρι; Τα κορίτσια πλέον, έχω την εντύπωση ότι βρίζουν περισσότερο και από νταλικέρη. Όταν το παρακάνουν, μας ξενερώνει.
Βγαίνουμε πρώτο ραντεβού και προσπαθούμε να είμαστει όσο πιο κύριοι μπορούμε για να της κάνουμε καλή εντύπωση αλλά και να της δείξουμε ότι τη σεβόμαστε! Δεν μπορεί να έρθει εκείνη και να μας αρχίσει στα μπινελίκια! Στο κάτω κάτω είμαστε και ευαίσθητοι, πληγωνόμαστε!
Δεύτερος λόγος είναι ότι απλώς είναι κοπέλα σου! Δε γίνεται να βγαίνεις μαζί της και να νιώθεις ότι βγήκες με τους κολλητούς σου από το χωριό. Θέλεις να σου μιλήσει γλυκά, όμορφα αλλά μην το φτάσει στα άκρα και αρχίσει να σου μιλάει σαλιάρικα! Πάντα να υπάρχει ένα μέτρο.
Ο τρίτος και ο πιο »σεξιστικός» λόγος είναι ότι τα κορίτσια αντιπροσωπεύουν όπως και να έχει το ωραίο φύλο! Βλέπεις δύο όμορφα μάτια, όμορφα χειλάκια και ξαφνικά ακούς τον οχετό. Δεν πάει αγκαζέ το βρισίδι με το ωραίο φύλο! Εκτός και αν η τύπισσα το υποστηρίζει και είναι μαγκιά της.
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και στιγμές που το χρειάζεσαι το βρισίδι για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Εκείνη τη στιγμή που μαλώνετε και σου λέει »Μα είσαι μαλάκας», την πιάνεις, τη φιλάς και την κάνεις να τα ξεχάσει όλα. Έτσι περνάς και συ καλά μετά τον τσακωμό!
Αν μας ξενερώνει ή δε μας ξενερώνει το βρίσιμο, εξαρτάται από το άτομο που θα μας βρίσει και τον τρόπο που θα το κάνει. Γιατί κατά βάθος το θέλουμε το βρωμόλογό μας, γαμώτο μου!
Γράφει ο Κώστας Βαχατσάκης
