Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αφήνοντας στίγματα και σημάδια που είτε μας μένουν είτε απλώς μας επηρέασαν μια δεδομένη στιγμή.
Θεωρώ ότι τα σημάδια τα αντιλαμβανόμαστε εμείς όπως θέλουμε για να πείσουμε τον εαυτό μας για καταστάσεις και πρόσωπα. Για να τον πείσουμε ότι δεν έφταιξε ή ότι έφταιξε προκειμένου να καλύψουμε αγαπημένα πρόσωπα. Αυτό συμβαίνει με άτομα που ασκούν μεγάλη επιρροή σε εμάς. Φίλοι και σύντροφοι αποδείχθηκαν ενδιαφέροντες τύποι. Άξιοι θαυμασμού και αξιοζήλευτοι. Αλλά μήπως ωραιοποιούμε καταστάσεις; Ίσως να ωραιοποιούμε ένα σύνολο που απλώς μας κινητοποιεί να του μοιάσουμε σε ένα μέρος του. Να γίνουμε για λίγες στιγμές καθρέφτης του και να αντανακλούμε τέτοιες φιγούρες.
Όμως υπάρχουν κι εκείνοι που μας έκαναν να ξεφύγουμε από το μολυσμένο εαυτό μας που τόσο θέλαμε να αποχωριστούμε. Μας έδειξαν μια πιο όμορφη όψη πραγμάτων. Μας έκαναν να ξεφύγουμε από ανασφάλειες. Και όλα αυτά με συζητήσεις, εντάσεις και περιστατικά που μας ταρακούνησαν. Αυτοί έβλεπαν απλά μια ρωγμή στο δικό μας «σπασμένο γυαλί», το οποίο ήταν τελικά μια παραίσθηση. Ίσως σε περιπτώσεις deja vu να τους θυμηθήκαμε και να τους επαναφέραμε για λίγα δεύτερα κοντά μας, αναγνωρίζοντας λάθη και παρερμηνείες. Ίσως να τους κατανοήσαμε με τη θέα αυτού που φοβόντουσαν. Και τελικά πήραμε αποφάσεις από μόνοι μας, είτε είμαστε μαζί τους είτε όχι.
Μιλάμε για ανθρώπους που θα θέλαμε απλώς να είμαστε καθρέφτες τους. Να εμπνέουμε τον ίδιο θαυμασμό που μας εμπνέουν εκείνοι.
