Μεγαλώσαμε και δεν ξέρω κατά πόσο άξιζε η τόση ανυπομονησία που είχαμε για να ξεφύγουμε από την παιδικότητα, η οποία μας είχε χαριστεί τόσο απλόχερα. Τώρα που αντικρίζουμε τον κόσμο, που τον γνωρίζουμε καλύτερα, τι καταλάβαμε; Αφού η κοινωνία των »μεγάλων» που πάντα ζηλεύαμε τελικά αποτελείται από αναίσθητα ρομποτάκια, όλα όμοια, όλα αδιάφορα, μα όλα τους χρήσιμα.
Έτσι μας θέλει η κοινωνία στην οποία μεγαλώσαμε. Καλουπαρισμένους και χωρίς φαντασία, γιατί πολύ απλά αυτό »πουλάει». Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να φορέσουμε ότι θέλουμε γιατί πρέπει να σκεφτούμε τους άγραφους κανόνες του κοινωνικά αποδεκτού. Δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τον πελάτη στην δουλειά μας με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε ότι μας εκφράζει γιατί στις κάμερες ασφαλείας καταγράφεται αυτομάτως ότι χρησιμοποίησες την προσωπικότητά σου και αυτό πρέπει να αλλάξει αμέσως. Απαγορεύεται ακόμα, να χρησιμοποιήσεις την προσωπικότητα σου επειδή όλοι πρέπει να φερόμαστε προσόμοια και μηχανικά. Η κοινωνία δεν γοητεύεται από το διαφορετικό. Ο άνθρωπος είναι μηχάνημα παραγωγής και πρέπει να λειτουργεί βάση κανόνων και περιορισμών.
Κάπως έτσι σβήνουν τα όνειρα από μια κοινωνία και λίγα χρόνια αργότερα από τον κόσμο ολόκληρο, γιατί το διαφορετικό κατακρίνεται και ματαιώνεται. Οι περισσότεροι σπουδάζουν κάτι χρήσιμο και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμούν. Πλέον όλοι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο γιατί έτσι το θέλει η κοινωνία μας, δυστυχώς.
Είμαστε όμως, ευτυχισμένοι με όλο αυτό; Γιατί στην πραγματικότητα, εμείς επιλέγουμε να ακολουθήσουμε το κοινωνικό σύστημα και να μην διεκδικήσουμε αυτό που αγαπάμε. Είμαστε ηθελημένα τα θύματα αυτής της κακογραμμένης ιστορίας. Αποδεχόμαστε αυτή τη μιζέρια γιατί φοβόμαστε την αποδοκιμασία.
Δεν πρόκειται να δώσω ένα μήνυμα στην κατακλείδα μου αυτή την φορά. Όμως αύριο που θα ξυπνήσετε και θα πίνετε τον καφέ σας κοιτώντας αγχωμένα το ρόλοι, αναρωτηθείτε… είστε ευτυχισμένοι με όλο αυτό; Ή πρέπει κάτι να αλλάξετε;
