Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε κάποια πράγματα, ασχέτως αν δεν κάνουμε παραδοχές είτε σε εκείνον είτε σε άλλους. Αναφέρομαι σε αντιδράσεις μας σε διάφορες στιγμές και καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε.
Παρατηρούμε ανθρώπους που βρίσκονται διαρκώς σε ένταση. Επιμένουν σε καταστάσεις που δεν τους αφορούν άμεσα, παρεμβαίνουν και προκαλούν και άλλες εντάσεις. Οι λεγόμενοι «μυγιάγγιχτοι» λοιπόν που παρεξηγούν συνεχώς κάθε λέξη και τις εκλαμβάνουν με μια δόση υπερβολής, βρίσκονται στις ζωές και μας προβληματίζουν. Είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να χαλαρώσουν ούτε δευτερόλεπτο. Είναι αδύνατο για αυτούς. Η λέξη «χαλάρωση» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να συμβιώσει με τις υπόλοιπες. Είναι «νευρόσπαστοι» άνθρωποι που με μια ξεχωριστή γοητεία κατέχουν θέσεις στη ζωή των κοντινών προσώπων τους. Βέβαια, για άλλους είναι απλώς μια ψυχαγωγία ή ένας διακόπτης που τους ανάβει τα λαμπάκια.
Αυτοί οι άνθρωποι ίσως αντιλαμβάνονται πολλά πράγματα διαφορετικά, με μεγαλύτερη σοβαρότητα. Ίσως γιατί έχουν στερηθεί πράγματα και ανθρώπους. Η έντασή τους μάλλον απεικονίζει κάποιο παράπονό τους.
Το δεδομένο στην όλη υπόθεση είναι ότι βλάπτουν τους εαυτούς τους. Βρίσκονται στην «τσίτα» χωρίς λόγο. Εκφράζουν ένα συνεχές παράπονο σε καταστάσεις αδιάφορες από την προσωπική τους ζωή με εναλλαγές σε διάθεση και συμπεριφορά. Το μόνο που μπορούν να προκαλέσουν είναι να αποξενωθούν από φίλους τους και να κλειστούν στον εαυτό τους. Τα παράπονα μένουν, όταν δεν μιλάς. Όταν δεν ανοίγεσαι, ειδικά στους δικούς σου ανθρώπους. Δεν έχουν όλες οι παρουσίες δίπλα σου την υπομονή και ύστερα την ανοχή να σε έχουν δίπλα τους. Αυτό γιατί χρειάζεται να κάνεις αλλαγές και συμβιβασμούς. Δε γίνεται να μην κάνεις. Κανείς δε γίνεται να μην κάνει. Εφόσον θέλουμε να συνυπάρχουμε με ανθρώπους, καλό θα ήταν να κάνουμε τους απολογισμούς μας και να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε.
