Την ημέρα που γεννήθηκα, το όχι και τόσο μακρινό (μάλλον) 1983, το κομμάτι «Flashdance… What a feeling», της Irene Cara από την ταινία Flashdance, βρισκόταν στο νούμερο #1 των charts στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα πλέον κλασσικό κομμάτι, με το οποίο δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να «ανέβεις» λίγο στο άκουσμα του ρεφρέν του.
Σήμερα έχω γενέθλια, όπως τα αποκαλούν, και γίνομαι αισίως 34 ετών (ή κλείνω, μπαίνω, βγαίνω έρχομαι σε κάποιο κοντινό νούμερο, δεν συμπάθησα ποτέ το συγκεκριμένο σκεπτικό). Τι σχέση έχει όμως το κομμάτι; Έχει, για να θυμίσω στον εαυτό μου και σε όποιον εκεί έξω ακούει, όσα η καθημερινότητα μας κάνει άθελα να ξεχνάμε. «What a feeling» ή αλλιώς, τι υπέροχο συναίσθημα…
What a feeling να είσαι ζωντανός. Και πάνω απ΄όλα υγιής.
What a feeling να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και αγαπάς.
What a feeling να ερωτεύεσαι, να πετάς στα ουράνια, να σκας πίσω στη γη και να πονάς και φτου πάλι από την αρχή.
What a feeling να απογοητεύεις και να σε απογοητεύουν, να πληγώνεις και να πληγώνεσαι, να συγχωρείς και να σε συγχωρούν.
What a feeling να είσαι ειλικρινής, να λες πάντα αυτό που σκέφτεσαι, να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι και να μην χάνεις χρόνο με σενάρια και υποθέσεις. Θα χάνεις πολύτιμο χρόνο και στο τέλος δεν θα κερδίζει κανείς.
What a feeling να μπορείς να προσπερνάς τις αναποδιές, να αντέχεις στα δυσάρεστα που κρύβει η ζωή και να βγαίνεις νικητής.
What a feeling να παλεύεις με νύχια και με δόντια για ένα δικό σου όνειρο, να το πετυχαίνεις και για μια μικρή στιγμή στον χρόνο να νοιώθεις ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο. Που μπορεί και να αποτύχεις, αλλά what a feeling, εσύ προσπάθησες, έβαλες τα δυνατά σου και τώρα ετοιμάζεσαι για το επόμενο με περισσότερη εμπειρία και γνώση.
What a feeling να ζεις σε μία εποχή όπου η τεχνολογία και η επιστήμη σου επιτρέπουν να έχεις όλο τον πλανήτη στα χέρια σου και μπορείς να τον γευτείς με ένα απλό κλικ ή μπαίνοντας σε ένα αεροπλάνο, τρένο, αμάξι.
What a feeling να είσαι ελεύθερος, να μπορείς να απολαμβάνεις τα ταξίδια, την θάλασσα, το βουνό, τις βόλτες, ακόμα και έναν σύντομο καφέ μία συννεφιασμένη χειμωνιάτικη Κυριακή στην πόλη.
What a feeling να ξυπνάς κάθε πρωί με όμορφη διάθεση, να χαμογελάς χωρίς λόγο και να γελάς με την καρδιά σου.
What a feeling για κάθε τι καινούργιο που σε ενθουσιάζει, για κάθε τι που σε κάνει να νοιώθεις ζωντανός, που σε κάνει να νοιώθεις ανίκητος, που σου δίνει την δύναμη να θες να προχωρήσεις μπροστά και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
What a feeling να ζεις την κάθε μέρα σαν την μοναδική που είναι, να μην κολλάς σε τίποτα, να ρισκάρεις, να τολμάς και να μην αφήνεις απωθημένα στο παρελθόν.
What a feeling να θυμάσαι όσους δεν είναι πια κοντά σου, όσους έφυγαν είτε το ήθελες είτε όχι, αυτούς που έδιωξες και αυτούς που έφυγαν ξαφνικά. Να θυμάσαι τι σου έδωσαν, τι πήρες και πόσο πολύ (μπορεί) να σου λείπουν.
What a feeling να ψάχνεις την θέση σου σε αυτό το σύμπαν και να αναρωτιέσαι αν πραγματικά έχουν νόημα όλα αυτά.
What a feeling να μπορείς να καταλαβαίνεις όλα αυτά τα όμορφα, αλλά και άσχημα, συναισθήματα που σε κάνουν άνθρωπο, που σε κάνουν να νοιώθεις, να αισθάνεσαι και να υπάρχεις.
Κι αν δεν μπορείς να νοιώσεις όπως θα ήθελες, αν βρίσκεις τον κόσμο άδικο και τους ανθρώπους κακούς, αν βλέπεις πως σε πολεμούν, σε υποτιμούν και σε κάνουν να νοιώθεις ανήμπορος, what a feeling και αυτό. Βρες ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, ενώστε τα «feelings» σας και αντισταθείτε μαζί σε ό,τι σας χαλάει. Είτε εδώ,. είτε κάπου αλλού. Όλος ο πλανήτης δικός μας είναι και οι κάτοικοι του εν δυνάμει φίλοι μας.
What a feeling να στέκεσαι στο ύψος σου, να διεκδικείς τα θέλω σου και να ανοίγεις (ή ακόμα να ψάχνεις) τον δρόμο που θέλεις να ακολουθήσεις. Να ξεπερνάς όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω, που σε κάνουν να διστάζεις και να φοβάσαι.
Τα όρια υπάρχουν για να τα σπάμε. Και όταν τα σπάμε… oh, what a feeling…
Χρόνια πολλά σε όλους εμάς εκεί έξω που ψάχνουμε τα feelings…
Γράφει ο Mike Lyras
