Πολλές νιώθουμε πως θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα. Συνειδητοποιούμε ότι δεχόμαστε παθητικά πράγματα που μας προκαλούν αρνητικά συναισθήματα.
Τέτοιες στιγμές προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την απάθεια, να προσανατολιστούμε στο στόχο μας.
Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν αποστασιοποιούμαστε μόνο από στόχους αλλά και από ανθρώπους.
Δεν έχουμε όλοι την ικανότητα να ανεχόμαστε. Να παραμένουμε δίπλα σε δύσκολες φάσεις και να προσπαθούμε να βοηθήσουμε άλλους. Να επιχειρούμε να τους κουβαλάμε στην κατηφόρα τους. Να τους σπρώχνουμε προκειμένου να επανέλθουν.
Δεν μπορώ να κατανοήσω το γιατί. Ίσως φταίει το ότι αναγνωρίζουν κάτι διαφορετικό, το οποίο δεν μπορούν να ελέγξουν και να το αλλάξουν, όπως εκείνοι θέλουν. Ίσως γιατί σοκάρονται επειδή δεν ξέρουν πως να χειριστούν τέτοιες καταστάσεις. Πιθανότατα δειλιάζουν, γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν πέρα από αυτά που έπαιρναν.
Το σίγουρο είναι ότι σε τέτοιες στιγμές θες να τρέξεις μακριά. Να αλλάξεις παραστάσεις, να ξεφύγεις από το περιβάλλον που σε πνίγει. Αλλά έτσι δε θα καταφέρεις κάτι, παρά να ξεχαστείς. Να αφήσεις το πρόβλημα να υπάρχει. Να ριζώνει χωρίς να το ζορίζεις. Καλύτερα να ψάξεις τη λύση.
Πρώτα πρέπει να αναγνωρίσεις ότι περιβάλλεσαι από άτομα που θα σε τραβάνε από τα δύσκολα. Θα είναι δίπλα σου και θα ψάχνετε μαζί τις απαντήσεις στα ερωτήματα και στα προβλήματα. Όλα είναι προσωρινά. Το θέμα είναι να αμφισβητούμε αυτή την προσωρινή υπόσταση των πραγμάτων με το να τα διεκδικούμε κάθε στιγμή, σε κάθε φάση της ζωής μας. Να τους αποδίδουμε τη διαχρονικότητα που τους αρμόζει ανάλογα με την ποιότητα που έχουν. Είναι επιλογές μας και πάντα οι επιλογές αλλάζουν. Πάντα υπάρχουν καλύτερες ή μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες με την αφοσίωση που τους αρμόζει.
