Πάντοτε γνώριζα ότι η πράξη της υιοθεσίας σε μία χώρα όπως η Ελλάδα είναι κόκκινο πανί για πολλούς και διάφορους λόγους. Οι άνθρωποι που θέλουν να μεταγγίσουν αγάπη σε ένα παιδί – που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορεί να μεγαλώσει με τους βιολογικούς τους γονείς – συναντούν εκτός από τη γραφειοκρατία και την χωρίς οργάνωση κρατική διαδικασία, βρίσκονται πολλές φορές αντιμέτωποι και με λαϊκές αντιλήψεις που υστερούν παιδείας σε ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ ειρωνικό και ολίγον ιλαρό να υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια προσπαθούν να υιοθετήσουν και να δώσουν χαρά και αγάπη σε ένα πλάσμα που το χρειάζεται, να μην μπορούν. Από την άλλη, να υπάρχουν γονείς ανίκανοι να μεγαλώσουν παιδιά για πολλούς και διάφορους λόγους και όμως, επειδή υπάρχει απλώς ο δεσμός της βιολογικής συγγένειας να συνεχίζουν τα παιδιά να βιώνουν καταστάσεις τοξικές με δυσάρεστες συνέπειες στην ψυχοσώματική τους υγεία και πνευματική ανάπτυξη.
Καταρχάς, θα ήθελα να πω ότι δεν είμαι αρνητική απόλυτα στο να φέρω στον κόσμο ένα δικό μου παιδί. Ίσως μετά από κάποια χρόνια να έχω αυτή την επιθυμία, αλλά τώρα η απόφασή μου και το θέλω μου είναι αυτό. Και θα ήθελα με αυτό το κείμενό μου, να εκφέρω τα επιχειρήματά μου προς επίρρωση αυτής μου της επιλογής.
Ως Μαρία, οικογένεια για εμένα είναι μία ομάδα ανθρώπων που τους ενώνει η αγάπη και όχι απλώς η βιολογική συγγένεια. Γνώρισα ανθρώπους οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν απέκτησαν παιδί, όμως πιστεύω ότι θα ήταν υπέροχοι γονείς, όπως γνώρισα και άλλους που ενώ διαιώνισαν το είδος τους δεν ήταν ώριμοι και ικανοί στο μεγαλώσουν παιδιά και ίσως δεν έπρεπε να αποκτήσουν. Δε γνωρίζω πόσο ηθικό είναι να στερείς από έναν άνθρωπο το δικαίωμα της γονεϊκότητας το οποίο είναι καθολικό, αλλά πλέον θεωρώ ότι μερικοί άνθρωποι δε θα έπρεπε να γίνουν γονείς. Η βιολογική ικανότητα κάποιου να αναπαραχθεί δε σημαίνει ότι θα είναι ικανός και στην απόστολή του ως γονέας.
Επιθυμώ να υιοθετήσω ένα παιδί, γιατί για εμένα μητρότητα δεν είναι η γέννα. Αν μητρότητα ήταν η γέννα, τότε τα ιδρύματα δε θα ήταν γεμάτα από αθώες εγκαταλελειμμένες ψυχές. Μητρότητα για εμένα είναι να φτιάχνεις σκιές στο παιδί σου με τα χέρια σου στους τοίχους του παιδικού δωματίου, να είσαι μία αγκαλιά που για το παιδί θα είναι η λύτρωση από όποιο πόνο ταλαιπωρεί την ψυχή του. Μητρότητα είναι να φτιάχνεις μαζί με το παιδί σου κάρτες στα Χριστούγεννα, να παίζεις κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες και αστυνόμους, να ζωγραφίζεις σπιτάκια με ανθρώπους και να διαβάζετε παραμύθια. Είναι η ζεστή αγκαλιά στην οποία θα αποκοιμηθούν το βράδυ, μέσα στην οποία θα νοιώθουν όλη την αγάπη και την αγάπη και την ασφάλεια του κόσμου. Αυτό είναι μητρότητα, όχι απλώς η βιολογική διαδικασία της αναπαραγωγής.
Επιθυμώ να υιοθετήσω ένα παιδί, διότι για εμένα δεν υπάρχει «δικό μου παιδί’. Είναι σκέψη άκρατου εγωισμού να θέλεις ένα παιδί για να το θεωρείς δικό σου. Κανένα παιδί δεν είναι κτήμα κανενός, έρχεται μεν από εμένα, αλλά δεν ανήκει σε εμένα. Το χαμόγελο του κάθε παιδιού είναι ένας πλούτος ανεκτίμητος για ολόκληρη την ανθρωπότητα, το οποίο ο καθένας από εμάς οφείλει να αγωνίζεται για να το βλέπει να ανθίζει πάντα.
H υιοθεσία είναι για εμένα πράξη ύψιστης ηθικής ευθύνης, διότι φροντίζεις μία ψυχή που έχει ήδη έρθει σε αυτό τον κόσμο και ταλαιπωρείται. Και ναι, θεωρώ ότι μερικοί άνθρωποι θα έπρεπε να ρίξουν την πρόσοχή τους και σε αυτά τα πλάσματα, που εκτός από τη σκληρότητα του κόσμου, αντιμετωπίζουν ερχόμενοι σε αυτό τον τον κόσμο και την σκληρότητα των ανθρώπων που έπρεπε να τους δώσουν όλη την αγάπη και την τρυφερότητα που έχουν ανάγκη.
Όχι, δεν είμαι Κασσάνδρα. Είμαι απλώς ένας νέος άνθρωπος 23 ετών που επιθυμεί αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή του να υιοθετήσει ένα παιδί, περισσότερο από το να κάνει δικό του. Ναι, είμαι μικρή ακόμα, ναι οι άνθρωποι αλλάζουν, ναι η ζωή όσο μεγαλώνεις σου ανοίγει άλλους δρόμους, αλλάζεις και αναθεωρείς. Αλλά θεωρώ ότι η απόφασή μου αυτή θα παραμείνει ένας μεγάλος στόχος και ένα όνειρο ζωής για μένα, είτε αποκτήσω, είτε δεν αποκτήσω παιδιά.
