Παλεύω να κρατήσω τα μάτια μου ανοικτά. Αύριο θα είναι πάλι κόκκινα, οι μάυροι κύκλοι αναπόφευκτοι. Βρίσκομαι στα σκοτεινά. Μοναδικό φως στο δωμάτιο αυτό της οθόνης του κινητού. Η φωνή μου, κουρασμένη πια, προσπαθεί να παραμείνει χαμηλή και τα λόγια μου κατανοητά. Δεν θέλω να ξυπνήσω τους υπόλοιπους. Το ρολόι δείχνει 3.00 π.μ. Ξυπνάω πρωί αύριο ή μάλλον… σήμερα.Έπρεπε ήδη να κοιμάμαι. Τι κάνω; Γιατί δεν το κλείνω; Τι με κρατάει ακόμα ξύπνια;
Είναι οι συζητήσεις με τους συμμάχους μου στην αϋπνία. Με τους ανθρώπους εκείνους που θυσιάζουν τον ύπνο τους, προκειμένου να μοιραστούμε σκέψεις, να εκφράσουμε τα εντονότερα συναισθήματά μας. Να γκρινιάξουμε για τη ζωή μας, να ονειρευτούμε πώς μπορούμε να την αλλάξουμε και να σχεδιάσουμε τα πλάνα μας για το άμεσο μέλλον – κι ας μην γίνουν ποτέ. Μια καθημερινότητα που δεν θα βαρεθούμε ποτέ.
Οι καλύτερες συζητήσεις γίνονται στις 3 τα ξημερώματα γιατί στο τέλος της μέρας σου ξέρεις ποιον πραγματικά θέλεις κοντά σου. Έχεις αφήσει δουλειά, σχολή, υποχρεώσεις πίσω σου και αφοσιώνεσαι στον άνθρωπο που επιθυμείς. Δεν υπάρχει κανένα ανεπιθύμητο μήνυμα γνωστών φλύαρων που *πρέπει* να απαντήσεις. Τώρα επιτέλους είμαστε μόνοι μας, κανένας περισπασμός.
Οι καλύτερες συζητήσεις γίνονται στις 3 τα ξημερώματα γιατί ο κόσμος είναι πιο ήσυχος. Όσο οι άλλοι κοιμούνται, εμείς μιλάμε για όσα δεν θέλουμε να ακούσουν. Συνομωτούμε. Δεν κοιτάμε το ρολόι, μας βιάζει κάτι; Η αίσθηση του χρόνου έχει χαθεί. Οι κουβεντούλες τελείωσαν, ήρθε η στιγμή για δηλώσεις.
Οι καλύτερες συζητήσεις γίνονται στις 3 τα ξημερώματα γιατί είναι η ώρα της αλήθειας. Αφήνεις κάθε άμυνα κάτω και ανοίγεσαι για ό,τι σε απασχολεί. Κατά τη διάρκεια της ημέρας προσπαθείς να είσαι δυνατός απέναντι σε κάθε περίσταση. Τώρα δεν είναι κανείς εκεί να ακούσει τη δική σου αλήθεια, να σε τρομάξει, να σε κάνει να νιώσεις αδύναμος ή αβοήθητος. Μόνο ο άνθρωπός σου θα βρίσκεται (σχεδόν) στο πλάι σου να σε δεχθεί έτσι όπως είσαι.
Απόψε θα κοιμηθώ νωρίς. Θέλω να κλείσω ήρεμη τα μάτια μου, να χαλαρώσω και να απολαύσω για μία φορά τον ύπνο μου. Να ξυπνήσω το πρωί με την ευχάριστη αίσθηση της ξεκούρασης. Ήχος μηνύματος στο κινητό. «Θα μιλήσουμε το βράδυ, έτσι;». Χαμογελάω θερμά. Απαντάω καταφατικά. Αναμένω τη στιγμή που θα χάσουμε και πάλι τον ύπνο μας κάνοντας σκέψεις για εμάς, ξάγρυπνε φίλε μου. Πόσοι άραγε βρίσκονται εκεί έξω σαν εμάς, που βρίσκουν γαλήνη στις συζητήσεις των 3.00; 😴
