Κυριακή βράδυ στο λεωφορείο Α10, το λεωφορείο που συχνά στην στήλη λέω «το λεωφορείο της πρέζας», ενώ στο youtube θα το βρείτε κι ως «το λεωφορείο του τρόμου». Νιώθω κουρασμένος από την ζέστη, κι ας είναι η ώρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Κάθομαι στο παράθυρο.
Κάποιοι τσακώνονται για το αν «όταν γελάς, φαίνεσαι χαζός ή όχι». Δε δίνω πολλή σημασία. Μπήκαμε Μενίδι. Βλέπω ένα σπίτι να καίγεται. Δεν υπάρχουν άνθρωποι κοντά, μάρτυρες ή έστω πυροσβέστες. Η πυρκαγιά πιάνει τα μάτια μου, μέχρι το λεωφορείο ν΄απομακρυνθεί. Μου κάνει εντύπωση που κανένας συνεπιβάτης δεν το σχολιάζει.
Μπαίνω στο σπίτι. Κοιτάζω στο Ίντερνετ. Κανένας δεν αναφέρει την πυρκαγιά. Κάποιο σπίτι κάηκε. Μακάρι να μην βρίσκονται άνθρωποι μέσα. Βέβαια, πολλοί επωφελούνται μίας πυρκαγιάς. Έχουν κενά χωράφια να τα μοσχοπουλήσουν. Από ένα σπίτι όμως; Δεν θέλω να το σκέφτομαι.
(Συμβαίνουν τόσα καθημερινά, που έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως η αρχική σελίδα του οπτικού μας πεδίου, έχει κρασάρει.)
