Δεν ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι που κάναμε, ίσα ίσα εκείνη ήταν η περίοδος των μεγάλων ταξιδιών. Η διαφορά ήταν πως για πρώτη φορά το ταξίδι δεν το οργάνωνε για μας κάποιος γονιός, κάποιος καθηγητής ή έστω ο πιο οργανωτικός τύπος της παρέας. Καλούμασταν για πρώτη φορά να τα οργανώσουμε όλα μόνες μας.
Με το που μπήκαμε στο τρένο, αρχίσαμε να δυσανασχετούμε για τα πάντα γύρω μας. Τα βρώμικα βαγόνια, τα σκληρά καθίσματα, η πολυκοσμία και η αργή ταχύτητα του τρένου. Το ακρωνύμιο «yolο» ειπώθηκε καμιά εκατονταριά φορές. Γιατί όλη η οργάνωση του ταξιδιού μας χαρακτηριζόταν από αυτό ακριβώς. Ταξιδεύαμε για το yolo, φτιάξαμε βαλίτσες yolo, κλείσαμε εισιτήρια τελευταία στιγμή λόγω yolo και τα κινητά μας είχαν ελάχιστη μπαταρία γιατί YOLO!
Έπειτα από 2 κρίσεις πανικού, 58 ώρες σε τρένα, 10 ώρες σε αυτοκίνητα και αρκετές ακόμα περπατώντας, τρέχοντας και σκαρφαλώνοντας, είχαμε φτάσει πλέον στα εξής συμπεράσματα. Αρχικά, ένα ταξίδι όσο μικρό ή μακρύ κι αν είναι, είναι αδύνατον να μην αφήσει το αποτύπωμά του πάνω σου και να σε αλλάξει ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχει περίπτωση, σου λέω! Κάθε φορά που οργανώνεις ένα ταξίδι να ξέρεις ότι θα γυρίσεις σπίτι λίγο διαφορετικός, λίγο πιο ώριμος και πιο ανοιχτόμυαλος. Αυτό φυσικά αν δώσεις τον χρόνο στο ίδιο το ταξίδι να σε διδάξει, αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και αναγνωρίσεις όλα εκείνα τα μαθήματα που έπρεπε να πάρεις. Σε μια δύσκολη στιγμή θυμάμαι ότι συμφωνήσαμε πως «μια αναποδιά στο ταξίδι, είναι προτιμότερη από καθόλου ταξίδι». Αυτό μόνο στα 20 μπορείς να το πεις.
Το άλλο συμπέρασμα ήταν ότι το yolo είναι υπερεκτιμημένο και συχνά μπορεί να αποβεί παγίδα. Είναι υπέροχο να αποφασίζεις από το πουθενά ότι, θα δώσεις τις τελευταίες σου οικονομίες για να επισκεφτείς εκείνον τον προορισμό που πάντα ήθελες, γιατί μια ζωή την έχουμε κι εσύ έχεις περιμένει ήδη αρκετά. Βασικά, that’s the spirit. Ένα ταξίδι όμως για να υλοποιηθεί κατάλληλα, θέλει οργάνωση κι αυτό στο λέει το πιο αναβλητικό ον του πλανήτη (χάρηκα). Το yolo μπορεί να σε οδηγήσει σε χαμένες πτήσεις και τρένα, σε λάθος προορισμούς, σε ακύρωση σχεδίων και σε λάθος ξενοδοχεία γύρω στις 3 το πρωί (true story).
Το τελευταίο συμπέρασμα ήταν ότι, ένα ταξίδι δεν το κάνουν μόνο τα ωραία τοπία και αξιοθέατα. Ένα ταξίδι είναι πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι. Μην ξεχάσεις να αναμειχθείς με τους ντόπιους. Μίλα τους και κυρίως άσε να σου μιλήσουν. Τα μνημεία είναι όμορφα, αλλά το πραγματικό «χαστούκι» του ταξιδιού είναι οι άνθρωποι. Αυτοί κουβαλούν τη ψυχή του τόπου που επισκέφτηκες και θέλεις να γνωρίσεις. Σου δίνω το λόγο μου ότι δε χρειάζεσαι ούτε λίγο τα ταξιδιωτικά γραφεία σε αυτό. Με σωστή μελέτη και καλή παρέα, σου δίνεται η ευκαιρία και η ελευθερία να γνωρίσεις και να βιώσεις πράγματα που δεν περιλαμβάνονται στα τουριστικά πακέτα.
Ο λόγος που αξίζει να ταξιδεύεις από τα 20κάτι είναι γιατί είσαι αρκετά εύπλαστος ακόμη, ώστε να δεχτείς τις αλλαγές που θα επιφέρει ένα ταξίδι και αρκετά ώριμος, ώστε να αναλογιστείς την αξία τους. Αυτά τα ταξίδια σε αυτήν την ηλικία, σου μαθαίνουν πώς να οργανώνεσαι σωστά, να ζεις με λίγα και να διαχειρίζεσαι κατάλληλα τον χρόνο σου. Σε φέρνουν σε επαφή με ομάδες, άτομα και κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία δε θα μπορούσες να δεις σε καμία ταξιδιωτική εκπομπή. Σου προσφέρουν τροφή για σκέψη και σε κάνουν να αναλογίζεσαι όσα είχες μάθει μέχρι τώρα ως σωστά και αποδεκτά. Τίποτα δεν είναι παγκοσμίως σωστό.
Κυρίως, τα ταξίδια είναι απόδειξη ότι έζησες. Είναι η καλύτερη χρήση που θα μπορούσες να κάνεις για τα νιάτα σου και η καλύτερη επένδυση για το μέλλον. Το να προσπαθείς δηλαδή, να ανακαλύψεις το πόσο τεράστιος και πολυδιάστατος είναι ο κόσμος. Είναι τόσο μεγάλος που πρέπει να ξεκινήσεις από νωρίς να τον εξερευνείς, ώστε να μπορείς στο τέλος να λες ότι είδες, έμαθες κι έζησες. Όταν είσαι 50, ταξιδεύεις για να χαλαρώσεις. Στα 20 όμως ταξιδεύεις για να μάθεις, να πειραματιστείς και να δοκιμάσεις. Όταν πια θα μεγαλώσεις, θα επιστρέφεις νοητά σε εκείνο το κολλάζ στιγμών, που έφτιαξες και δε θα μπορείς παρά να συμφωνήσεις ότι άξιζε.
Εύχομαι το επόμενό σου ταξίδι να μην αργήσει!
