Αργώ παθολογικά. Δεν μπορώ να το κρύψω πια από κανέναν φίλο μου κι από κανέναν οδηγό λεωφορείου. Όποτε πω ότι θα πάρω ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο, χάνω και το επόμενο προς παραδειγματισμό. Αν παντρευόμουν, θα ήμουν εγώ αυτός που θα έστηνε την νύφη στην εκκλησία, οπότε μάλλον πρέπει να φοράω νυφικό στον γάμο μου (συγγνώμη μαμά).
Την προηγούμενη εβδομάδα έπρεπε να είμαι στις 5 στο Σύνταγμα για να πάρω ένα υπεραστικό λεωφορείο. Βγήκα από το σπίτι μου 4παρα20 για λεωφορείο που έφευγε 4παρα20. Το έχασα. Πήρα ένα άλλο λεωφορείο. Στη στάση αλλαγής λεωφορείου, πετάχτηκα να πάρω έναν καφέ. Είχε διακοπή ρεύματος κι έμεινα χωρίς καφέ (οι φίλοι coffee lovers καταλαβαίνουν το δράμα μου).
Περίμενα 35′ το λεωφορείο γιατί το έφαγαν. Πείνα και στα δρομολόγια, κύριοι! (αποτυχημένο). Αναγκάστηκα να πάρω uber. Στη διαδρομή, είδα το λεωφορείο που θα έπαιρνα, σταθμευμένο γιατί έμεινε! (Η γκίνια σε όλο της το μεγαλείο). Είχε τρομαχτική κίνηση. Έφτασα τελικα 5και 5 στο Σύνταγμα και πρόλαβα το υπεραστικό μου λεωφορείο επειδή έτυχε ν’ αργήσει. Δεν είχε κλιματισμό. Οι επιβάτες φώναζαν «θέλετε να πεθάνουμε; Σκοπεύετε να μας αφήσετε με τέτοιον κλιματισμό μέχρι την Αργολίδα; Θα μας πεθάνετε! Έλεος!». Μέχρι να φτάσω στην Επίδαυρο, είχα ξεχάσει τον λόγο της ύπαρξής μου. Όταν έπεσε η νύχτα, αναθεώρησα πολλά για τη ζωή μου. Αποφάσισα να μην ξαναργήσω και να μην αφήσω τη ζωή μου να με ρίχνει σε κακοτοπιές των ΜΜΜ. Αύριο είναι μία άλλη μέρα.
