Ό,τι ζούμε δεν μπορεί να μένει για πολύ καιρό κρυφό. Δεν μπορεί να μείνει μυστικό. Θες να το μοιραστείς, ίσως για να δικαιωθείς ή για να απολογηθείς.
Κάποιες φορές αναπολείς. Αναπολείς γιατί αγάπησες. Αγάπησες ή αγαπάς; Δεν ξέρω ποιος χρόνος είναι ο πιο κατάλληλος. Ίσως και οι δύο. Γιατί ο ένας αναφέρεται σε στιγμές αναλλοίωτες στο χρόνο, ενώ ο άλλος έχει διάρκεια. Η διάρκεια ίσως να μας τσούζει λίγο περισσότερο. Ίσως να μας πειράζει, επειδή ακόμα υπάρχει κάτι μέσα μας. Το πιο πιθανό είναι να υπάρχουν εκείνα τα ερωτηματικά που δεν σε αφήνουν να βάλεις τελεία. Και ο διάλογος τελειώνει σε μια αναπάντητη ερώτηση, είτε απόρρητη, είτε εκφρασμένη με κάθε μέσο. Γυρνάμε στο «αναπολείς, άρα αγάπησες». Κάνουμε απότομη στροφή στο παρελθόν.
Πολλές φορές έχουμε σκεφτεί παλιότερες συνθήκες και καταστάσεις που έχουμε ζήσει και θα θέλαμε να τις ξαναζήσουμε. Λείπουν περίοδοι χωρίς υποχρεώσεις που η παρορμητικότητα αντικαθιστούσε την σκέψη. Υπάρχουν περιπτώσεις που θεωρούμε ότι αντικρίζουμε έναν άλλο εαυτό στον καθρέφτη. Ένα άλλο εγώ από αυτό που θα θέλαμε. Αυτό συμβαίνει γιατί συνδέουμε τον εαυτό μας με αναμνήσεις και σκέψεις. Αναμνήσεις που μας υπενθυμίζουν την απότομη αλλαγή μας. Αλλαγή που στέκεται αντίθετη με ό,τι υπάρχει στη φαντασία μας, ή έστω συμπληρωματική, γιατί πλέον σκεφτόμαστε τις προϋποθέσεις για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε και παλεύουμε για την υλοποίηση. Βέβαια, ο αόριστος στο «αγάπησες» δεν παραμένει ανεπηρέαστος από πρόσωπα. Οι φιγούρες αλλάζουν, αντικαθίστανται, φεύγουν με ή χωρίς προειδοποίηση, αλλά αυτό που θέλει κανείς είναι ανθρώπους δίπλα του με καθετί που τους συνοδεύει. Όλοι μας έχουμε διαφορετικό μοντέλο-πρότυπο. Τόσο διαφορετικό όσο και πανομοιότυπο, εφόσον είναι πολλά τα κοινά «θέλω».
