Στα ΜΜΜ, βλέπουμε καθημερινά διάφορα πρότυπα ανθρώπων. Οι ηλικιωμένοι είναι συνήθως ή τ΄άτομα χρείζοντα βοηθείας (τ΄άτομα δηλαδή που τους παραχωρούμε την θέση) ή οι φωνακλάδες που σπρώχνουν χωρίς να ζητάνε συγγνώμη. Σήμερα, στο Νέο Ηράκλειο, είδα έναν παππού να φωνάζει στη γυναίκα του γιατί βρέθηκε στην απέναντι αποβάθρα. «Εσύ χαζή να πας στην Αθήνα. Άη στο διάολο.» (Αυτά θεωρώ κακά γεράματα).
Έχουμε επανειλημμένα, ηλικιωμένους να μιλάνε ρατσιστικά για μετανάστες, να βάζουν χέρι σε κοπέλες ή αγόρια, να μιλάνε απορριπτικά για τη νέα γενιά, να σπρώχνουν με άσχημο τρόπο αυτούς που προσπαθούν να μπουν στο λεωφορείο (Αυτά τα λέω σκατιάρικα γεράματα).
Υπάρχουν όμως και οι ηλικιωμένοι που αναγνωρίζουν την προσπάθεια των νέων να ορθοποδήσουν, που χαμογελούν αντί να βρίζουν, που υπομένουν καρτερικά την ταλαιπωρία των μέσων, που πιάνουν συζήτηση από νοσταλγία και συμπάθεια κι όχι για να δειχτούν εκείνοι, που ακόμα κρατιούνται χέρι-χέρι με τον αγαπημένο τους. (Αυτά λέω καλά γεράματα).
Ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους, ας σκεφτόμαστε αυτούς που μας έκαναν να χαμογελάσουμε γυρνώντας σπίτι.
