Η καλοσύνη είναι μια αρετή που σήμερα σπάνια δίνεται. Είμαστε όμως κι εμείς που τη διαθέτουμε απλόχερα. Αισθανόμαστε όμορφα όντας καλοσυνάτοι, γεμίζουμε ενέργεια δίνοντας ο,τιδήποτε μας ζητηθεί χωρίς αντάλλαγμα.
Στο γνωστό σε όλους μας παραμύθι, η Σταχτοπούτα ήταν σωματικά και ψυχικά δοτική. Ώσπου μια μέρα, βρήκε αυτή τη μικρή χαραμάδα φωτός, έχοντας την ελπίδα ότι θα ξεφύγει από τα δεσμά εκείνων που την εκμεταλλέυτηκαν και ξέφυγε. Έτσι κι εμείς οι καλοσυνάτοι και ενίοτε άξιοι εκμετάλλευσης, μια μέρα ξυπνάμε και αποφασίζουμε ότι όλα έχουν τα όριά τους.
Συνειδητά δίναμε όλο μας το είναι, όμως σήμερα θέτουμε τα δικά μας σύνοραμ, υψώνοντας ένα άυλο τείχος σε εκείνους που προσπαθούν να πάρουν ό,τι τελευταίο απέμεινε από τις καλές μέρες. Αποφασίζουμε εμείς σε ποιον θα δώσουμε κομμάτι από την ψυχή μας. Κάπως έτσι, το τέλος της Σταχτοπούτας έρχεται.
Η ψυχή και η καρδιά μας όμως παραμένουν αναλοίωτες. Απλώς είναι πια πιο επιλεκτικές. Όχι γιατί αναμένουν αντάλλαγμα, αλλά γιατί αναμένουν τουλάχιστον εκτίμηση και σεβασμό. Κι όλα αυτά με μια ευγένεια και απλότητα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και βαρύγδουπες δηλώσεις.
Οπότε αν μια μέρα ο άνθρωπος από τον οποίο «ρουφήξατε» θελημένα και με πρόγραμμα όλη την καλοσύνη του απλώς σας γυρίσει την πλάτη, αναρωτηθείτε αν σας άξιζε. Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. ΤΕΛΟΣ.
