Αρχικά, θα ήθελα να τονίσω πως αγαπώ τους παιδικούς μου φίλους. Πώς μπορώ άλλωστε να μην το κάνω; Μεγαλώσαμε μαζί, μας δένουν πολλά. Κοινή γειτονιά, κοινό σχολείο, κοινό θρανίο, κοινή ομάδα βόλεϊ, κοινό αγαπημένο συγκρότημα, κοινή χειρότερη καθηγήτρια, κοινά όνειρα και ιδέες. Δεν ξεχνώ τίποτα από όλα αυτά, τα κρατώ, τα εκτιμώ, τα σέβομαι. Κρατώ και αυτούς τους ανθρώπους στην ζωή μου, τους αφιερώνω κομμάτι από την καθημερινότητά μου και το ίδιο κάνουν και αυτοί. Δεν θέλω να τους χάσω.
Τώρα, όμως, θέλω να μιλήσω για κάτι μεγαλύτερο, στα δικά μου μάτια, από τις παιδικές φιλίες. Τις φοιτητικές. Αυτές που κάνεις όταν αφήνεις το σπίτι και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και ένιωθες ασφάλεια και πηγαίνεις σε μια άλλη, πιθανόν, πόλη μόνος και έτοιμος για μια «καινούργια ζωή».
Πρωτη μερα στην σχολη
Μια τεράστια αίθουσα γεμάτη αγνώστους και εσύ αποφασισμένος να επιβιώσεις. Γνωρίζεις τα πρώτα άτομα και ξεκινάς σιγά-σιγά να μπαίνεις σε αυτήν την διαδικασία του να απορρίπτεις και να απορρίπτεσαι, του να διαλέγεις και να διαλέγεσαι. Ίσως αυτό είναι το στοιχείο που κάνει τις φοιτητικές παρέες τόσο σπουδαίες στο μυαλό μου, η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε δεκάδες και καμιά φορά εκατοντάδες άτομα. Άτομα από την άλλη άκρη της Ελλάδας, που δεν μεγάλωσαν όπως εσύ, ούτε πήγαιναν στο ίδιο σχολείο, ούτε άκουγαν την ίδια μουσική, έρχονται να γινούν κομμάτι του εαυτού σου. Έρχονται να σε ταράξουν, εσένα και την καθημερινότητά σου. Να μπουν στην ζωή σου, να μείνουν στο σπίτι σου και να γνωρίσουν τους γονείς σου. Να συναντήσουν τους παιδικούς σου φίλους και να τους ανοίξουν την καρδιά τους, όπως έκαναν και με εσένα.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος, όταν πρωτοήρθα Θεσσαλονίκη από την επαρχία, ήταν αν θα καταφέρω να κάνω καινούργιους φίλους, όπως έκανα στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Μόνο που εδώ χρειάζεται ίσως περισσότερη προσπάθεια. Θέλει επιμονή και λίγη τύχη μέχρι να βρεις την παρέα στην οποία ανήκεις. Κι όταν την βρεις, πίστεψέ με, θα το καταλάβεις. Θα νιώσεις πάλι αυτήν την ασφάλεια του σπιτιού.
Οχι μονο οι βολτες, τα sleep over, τα ξενύχτια, τα μεθυσια
Όχι μόνο μια παρέα για να περάσεις τον χρόνο σου και να μην βαριέσαι. Υπάρχουν κάποια άτομα με τα οποία σε δένει αμέσως η χημεία. Μέσα σε δύο μήνες νιώθεις σαν να τα γνωρίζεις από πάντα. Μοιράζεστε πράγματα και εμπειρίες που δένουν τους φοιτητικούς φίλους σαν μία δεύτερη οικογένεια. Κι έτσι ξαφνικά, γίνονται ξεχωριστοί και αποκτούν μια ειδική θέση στην καρδιά σου. Συναντιέστε μετά από μήνες και είναι σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Έχετε κοινά στέκια, κοινές συνήθειες, κοινά αστεία, κοινές ατάκες, που συχνά μόνο εσείς καταλαβαίνετε. έχετε, κατά κάποιον τρόπο, κοινή ζωή. Κι αυτό είναι μαγεία.
Το καλύτερο από όλα είναι ότι με κάποιους από αυτούς (μακάρι με όλους) η φιλία δεν χάνεται ποτέ, όσα και αν είναι τα χιλιόμετρα που τους χωρίζουν. Δεν πρόκειται για φιλία-κομήτη που έρχεται και φεύγει μόλις τελειώσουν τα κοινά ενδιαφέροντα και η καθημερινή επαφή στο πανεπιστήμιο. Είναι μια σχέση, που με φροντίδα και υπομονή, είναι πρόθυμη να αντέξει στον χρόνο και στην φθορά που συχνά αυτός προκαλεί.
Εύχομαι σε όλους, λοιπόν, να βρείτε τα κομμάτια του εαυτού σας σε άλλα καινούργια άτομα, για να ενώσετε το παζλ και να νιώσετε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένος. Ακόμα κι αν αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει, μην σταματάτε ποτέ να ψάχνεται και να δίνεται ευκαιρία σε ανθρώπους να σας εκπλήξουν γιατί μπορεί όντως να το κάνουν. Και τότε έρχεται η μαγεία. ✨
Γράφει η Ελένη Ελευθεριάδου
