Υπάρχουν πολλά είδη χαρακτήρων και ανθρώπων που μπορεί να έχουμε συναντήσει ή πρόκειται να συναντήσουμε στη ζωή μας: ντροπαλοί, εγωκεντρικοί, διαχυτικοί, δυναμικοί, εσωστρεφείς κ.ο.κ. Άλλοι είχαν ή θα έχουν ένα χαρακτηριστικό από αυτά και άλλοι μπορεί να τα είχαν ή να έχουν όλα ή τα περισσότερα από τα παραπάνω. Το παράδοξο και παράλληλα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της ζωής – μεταξύ άλλων – είναι ότι όλα τα διαμορφώνει έτσι για κάποιο λόγο. Aυτός ο λόγος μπορεί καμιά φορά να μην είναι μόνο ένας, ενώ ερμηνεύεται μάλιστα από τον καθένα μας διαφορετικά.
Όμως, φίλε, πίσω από αυτές τις εκφάνσεις των ανθρώπων κρύβονται βιώματα και εμπειρίες, φιλίες, συναισθηματικοί δεσμοί και συναναστροφές που επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον καθένα, ώστε να δρα και να αντιδρά σε κάθε κατάσταση της ζωής του με τον δικό του τρόπο. Πολλές φορές ο περίγυρος μας κρίνει για προσωπικές αποφάσεις και μας γεμίζει ενοχές και τύψεις για πράγματα του παρελθόντος ή για σκέψεις του μέλλοντος. Εμείς αντί να κλείσουμε τα αυτιά, υποκύπτουμε σε μια εσωτερική φωνή που μας λέει: δίκιο έχει, τι πας να κάνεις, άκουσε τον, εκείνος ξέρει.
Τα πράγματα όμως φίλε δεν είναι πάντα έτσι. Η ζωή φροντίζει για εμάς, δουλεύει γι΄εμάς καρτερικά, σπέρνει σπόρους μέσα από καταστάσεις. Στέλνει μηνύματα που είναι καλό να ακούσουμε ή να διαβάσουμε. Όλα μιλάνε γύρω μας, τα αντικείμενα, οι καταστάσεις, ο χρόνος, όλα εκτός απ΄τους ανθρώπους. Όλα μιλάνε και λένε: να είμαστε ο εαυτός μας, να συγχωρούμε τον εαυτό μας για όλα όσα έκανε και για όλα όσα θα κάνει, να στηρίξουμε τον εαυτό μας στο μεγαλύτερο του λάθος και να του πούμε «Εγώ θα σε στηρίζω ό,τι κι αν κάνεις». Γιατί; Γιατί έχουμε κάθε φορά τους λόγους μας. Εμείς ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα και ό,τι αισθανόμαστε δεν είναι λάθος.
Δεν είναι λάθος, λοιπόν, όταν μας πάει το συναίσθημα, καθώς όταν μιλάει το συναίσθημα ο νους σωπαίνει. Ο νους ξέρει ότι το συναίσθημα μας κάνει ανθρώπους. Γι΄αυτό, ας μην υποκύπτουμε σε κριτικές κανενός. Κανείς δεν ζει τον εαυτό μας όπως τον ζούμε εμείς, κανείς δεν ζει ό,τι ζούμε εμείς. Ο καθένας ζει διαφορετικά και σε μια άλλη σφαίρα, σε μια άλλη οπτική που πάντοτε θα κρίνει με τα δικά του δεδομένα.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο χτίζουμε χαρακτήρα, αποκτάμε αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία και δεν είμαστε έρμαια στον κάθε τοξικό άνθρωπο. Ορίζουμε κόκκινες γραμμές και σύνορα, ώστε να σέβονται οι άλλοι αυτό που είμαστε. Γιατί αυτό που είμαστε, είναι διαμάντι, ίσως στην αρχή να είναι θολό ή μαύρο, άλλα η ύλη δεν αλλάζει, απλώς θέλει επεξεργασία, μελέτη. Μελετάμε για τα μαθήματα, για την δουλειά, για μουσική και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα, αλλά δεν μελετάμε τον εαυτό μας.
Ακόμη κι αν δεν είμαστε ο εαυτός μας, η ζωή και εμείς έχουμε τους λόγους μας. Μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος και ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζουμε και εμείς. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι, γιατί υπάρχει λόγος. Όλα τα λάθη μας είναι σωστά, γιατί υπάρχει λόγος. Κι ο λόγος είναι ένας: να είμαστε ο εαυτός μας.
Γράφει ο Γιώργος Σ. Αλεξάνδρου
